Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juli 2025
De hond keerde zich om en liep het huis uit. "Hebt gij opgemerkt, Peternelle, hoe grimmig Nox mij heeft bezien?" "Ja, ik dacht, dat hij u ging bijten." "Bijten? Gave God, dat wij anders niets van hem te vreezen hadden. Hij weet het reeds, dat wij onvriendelijk van hem hebben gesproken!"
"Ik begrijp, dat de hovenier er van vervaard is. Men zou haast gaan gelooven, dat Nox een menschelijk verstand heeft. Toen hij mij kwam roepen, scheen hij te willen spreken!" "Het is een arm dier, dat mij verkleefd en dankbaar blijft, omdat ik het eens te hulp kwam, toen het zich in gevaar des levens achtte," zeide mijnheer Reimond.
Gij gelooft, Willem, dat mijn meester geene betrekkingen heeft met den zwarten man? Gij hebt dus geene acht op Nox gegeven, en u is het niet klaarblijkend geworden, dat Nox niets anders is dan een geest, een Mistoffel, die hem bewaakt?" "Nox is een hond gelijk alle andere honden," bemerkte de jongeling. "Een hond gelijk alle andere honden?
"Het is Nox, die den ouden Jakob gaat roepen," mompelde Willem. "En meenen de geneesheeren, die gij hebt geraadpleegd, dat mijnheer Reimond morgen zal sterven?" vroeg het meisje. "Zij achten het mogelijk, nicht, maar zijn er niet zeker van. Evenwel, volgens de inlichtingen, welke ik hun gaf, waren zij eenparig van gevoelen, dat hij niet lang meer kan leven."
Toen Willem den gang des kasteels bereikte, kwam de hond hem tegemoet en berook hem van alle kanten. Dit onderzoek moest op het dier eenen gunstigen indruk doen, want het liep kwispelstaartend voor den jongeling, die, verwonderd over de onverwachte vriendschap van Nox, hem de hand streelend op den rug legde.
Ofschoon zijne oogen nog levendig waren, gaf de dikheid zijner lippen iets ongewoons in zulken ouderdom hem een zonderling voorkomen van eenvoudigheid of van bekrompenheid des geestes. "Peternelle, is Nox nog niet gekomen om mij te roepen?" vroeg hij, zijne spade ten gronde zettende. De vrouw schudde ontkennend het hoofd.
Gelooft gij nu nog, Willem, dat ik niet weet wat ik zeg? Nox? Nox? Is dit een naam voor den hond van een Christenmensch, zeg?" "Die naam is Latijn, en hij beteekent eenvoudig nacht," mompelde Willem, de schouders ophalende. "Nacht! Ziet gij wel, dat Nox een geest der duisternis moet zijn?"
Ik zal aan Jakob Mispels en aan zijne vrouw een legaat maken, om hunne lange en trouwe diensten te beloonen; gij zult hen in bezit dezer gift stellen zonder moeielijkheden en zonder kosten voor hen, en, willen zij in hun huis op Wildenborg blijven wonen, verdrijft ze nimmer. Mijnen hond Nox beveel ik aan uwe zorg. Hij was mijn eenige vriend in de lange eenzaamheid.
"Welnu, kinderen," riep Reimond, de armen openende, "zijt tevreden, ik zal leven zoolang het God belieft!" Een zegevierende schreeuw klonk door de zaal, en de beide jongelieden sprongen juichend de omhelzing van hunnen oom te gemoet. De pastoor schouwde dankend ten hemel. Jakob danste, Peternelle lachte, en Nox, de hond, liep kwispelstaartend en van vreugde knorrend rondom het bed.
Dan verroerde de zieke nog de vingeren, als om het beest te toonen, dat hij nog leefde; en Nox keerde terug naar het donkere gedeelte der zaal, waar hij, dof knorrende, zich in eenen hoek nederlegde. Dit gaan en komen van den hond en zijne verrassende doenwijze vervulden den bijgeloovigen Jakob met eenen onzeglijken angst.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek