Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 mei 2025
»Geen denken aan!" schreeuwde Michel Ardan. »Even goede vrienden," hernam Nicholl, »elk zijn meug, maar ik ga naar mijn mandje." Hij strekte zich uit op een divan en 't duurde niet lang of Nicholl sliep dat hij snorkte. »Die Nicholl is toch zoo dom niet," sprak Barbicane een weinig later, »ik ga zijn voorbeeld volgen."
Hier een rots, daar een heuveltje, hielden zij voor het projectiel, maar gedurig ontdekten zij hun dwaling en zij werden wanhopend. »Maar waar zijn zij toch? Waar zijn zij?" riep Maston. En de arme man riep met luider stem: »Nicholl! Barbicane! Michel Ardan!" alsof zijn ongelukkige vrienden hem hadden kunnen hooren of antwoorden!
Maar er is nog één geval mogelijk, en als dat zoo was, is de weddenschap te niet." »Welk geval?" vroeg Barbicane levendig. »Dat door de een of andere oorzaak het stuk niet afgeschoten is en wij nog goed en wel op den bodem van de Columbiad zitten." »Dat zou wat moois zijn!" riep Michel Ardan uit. »Hebben wij dan het schot niet gehad? Niet voor dood gelegen? En Barbicane's schouder dan?"
Als hij valt, ligt onze gansche zaak in duigen. Zij moeten elkander niet te lijf. Er is in de wereld maar één persoon die invloed genoeg op Barbicane heeft om dat duel te verhinderen, en die persoon is Michel Ardan." Intusschen had Michel Ardan zijn kleeren aangeschoten en eenige minuten later namen de beide vrienden den weg naar de voorsteden van Tampa-Town onder de voeten.
»Of op den bodem der golf van Mexico?" vroeg Michel Ardan. »Och kom!" riep Barbicane uit. Zij konden er niets van zeggen; of het projectiel stil lag of in beweging was, konden zij alleen weten door gemeenschap met de buitenwereld. Het was gissen, meer niet. Zij luisterden diepe stilte. Maar daar viel Barbicane's oog op den thermometer.
Bij het gaslicht kon men zien hoe keurig het vertrekje er uitzag, de wand met zijde bekleed, met divans in het rond, alles net gerangschikt: wapenen, instrumenten, gereedschappen. Al het mogelijke was gedaan om de vermetele onderneming te doen slagen. Michel Ardan betuigde zeer tevreden te zijn.
»Wat is dat voor een ding?" herhaalde Michel Ardan. »Is het een lichaampje dat in de hemelruimte zweeft, maar nu door de aantrekking van ons projectiel genoodzaakt wordt bij ons te blijven en mede naar de maan te trekken?"
Het was een menschelijk lichaam, duidelijk als zoodanig herkenbaar. Had eene bijzondere gesteldheid van den grond, gelijk aan dien van het kerkhof van St. Michel te Bordeaux, dat lichaam zoovele eeuwen bewaard? Ik weet het niet.
»De integraal-rekening," antwoordde Barbicane zeer ernstig, »is het tegendeel van de differentiaal-rekening." »Zeer verplicht." Bij dit woord boog Michel Ardan nogmaals. »Door die berekening zoekt men eindige grootheden, tusschen welke het verschil bekend is."
Barbicane verklaarde, dat men dit niet weet. »Welk een prachtig gezicht!" riep Michel Ardan uit. »Ik kan mij niet voorstellen, dat er een schooner zijn kan." »Wat zult gij dan wel zeggen," antwoordde Barbicane, »indien onze tocht naar het zuiderhalfrond heenleidt?" »Welnu, dan zal ik zeggen, dat het nog schooner is," antwoordde Michel Ardan.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek