Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 mei 2025
»Welnu," zei Michel Ardan, »ik kan onmogelijk zelfs een schijn van reden vinden om niet oogenblikkelijk te ontbijten." En inderdaad, de bewoners van het nieuwe hemellichaampje konden er niet leven zonder eten, en hun maag ondervond op dat oogenblik de onweerstaanbare macht van den honger.
Barbicane was hoog met het projectiel ingenomen, maar Michel Ardan had wel wat meer kunst er aan ten koste gelegd willen zien. Het was, vond hij, uitwendig te glad, te kaal; lofwerk en dergelijke zou, meende hij, gunstiger indruk op de maanbewoners maken. Maar het was nu eenmaal niet anders, en Barbicane meende ook, dat het vrij wat meer aankwam op de maatregelen tegen den weêrstoot.
Kapitein Nicholl was de eerste die er hen aan deed denken. »Zeker," vond Michel Ardan, »wij moeten haar niet ondankbaar vergeten. Ik moet nog een kijkje van haar nemen eer zij verdwijnt." Barbicane verwijderde de boven beschreven schijf en ontschroefde het deksel van het glas in den bodem van het projectiel, zoodat zij door een lens van 15 centimeter dikte het gezicht naar buiten hadden.
»Met dat: ik weet het niet! zou men honderden boekdeelen kunnen vullen," merkte Michel Ardan aan. »Hoe laat is het?" vroeg Barbicane. »Drie uur," antwoordde Nicholl. »Wat vliegt de tijd toch om," merkte Michel Ardan op, »in het gesprek met zulke geleerden als gij zijt! Waarachtig, ik leer veel!"
Nu en dan stampte en slingerde het vaartuigje wel wat, doch de beide passagiers stonden stevig en zij bereikten gelukkig de haven van Tampa-Town. Michel Ardan slaagde er gelukkig in, zich aan de laatste toejuichingen zijner vurige bewonderaars te onttrekken.
De lezer zal zich herinneren, dat kapitein Nicholl, toen hij zich in de volksvergadering bij Tampa-Town zoo vinnig tegenover Barbicane uitliet, beweerd had dat het projectiel als glas zou springen, waarop Michel Ardan antwoordde dat men door middel van goed geplaatste vuurpijlen de kracht van den val zou breken.
Wie weet of je niet bestemd zijt de stammoeder te worden van een maanhondengeslacht. Kom hier bij den baas!" De hond kroop naar Michel Ardan toe en jankte. »Goed en wel!" sprak Barbicane, »ik zie Eva wel, maar waar is Adam?" »Adam," antwoordde Michel Ardan, »zal zoo heel ver niet zijn. We zullen hem roepen." »Kom Wachter... Wachter, Wachter! Pst!" Maar Wachter liet zich niet zien.
»Als ik het dan wel begrijp," sprak Michel Ardan met gemaakten ernst, »hoe komt het dan dat ik moet stilhouden, wanneer ik lang geloopen heb en dat het zweet mij van het voorhoofd druipt? Eenvoudig omdat mijn beweging in warmte is veranderd." Barbicane liet zich door dezen kwinkslag niet van zijn stuk brengen.
Met strakke blikken, zonder een woord te spreken, nauwelijks adem halende, zaten de drie vrienden men zou in de grafstilte hun hart kunnen hooren kloppen. »Vallen we?" vroeg eindelijk Michel Ardan. »Neen," antwoordde Nicholl, »want het projectiel heeft zich omgewend en zijn bodem naar de Maan gekeerd."
En ten tweede, omdat de koude van buiten geen tijd mag hebben om binnen ons vertrekje te sluipen, want dan bevriezen wij in een oogenblik." »Zou het dan daarbuiten zoo koud zijn?" vroeg Michel Ardan. »Vroeger," zei Barbicane, »meende men dat de temperatuur der hemelruimte zeer laag was. Bij thermometerhoogte berekend, kwam men tot millioenen graden beneden nul.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek