Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 november 2025
Toen in de derde week haar pillendoos leeg raakte, ging Marietje opnieuw naar het dokters-spreekuur. Zij moest alleen gaan, dit keer, want haar moeder, met den winterschoonmaak, had twee werkhuizen elken dag; maar zij ging monter en met plezier, want er was nog altijd een groote dankbaarheid in haar, als ze aan den dokter dacht.
Er volgde een ontzettende schok en het doormidden gespleten vlot strooide zijn stroo en zijne balken in den dwarrelstroom der rivier. Ik viel neer, Marietje dicht tegen mij aanklemmende. Het ijskoude water hergaf mij al mijn moed. Zoodra ik weder boven was gekomen, greep ik het kind beet, legde ik haar ten halve over mijn hals en begon ik met inspanning te zwemmen.
Snel was het gekomen ... en langzaam, heel langzaam weggegaan.... In den volgenden zomer, toen ze met Marietje die toen veel in de buitenlucht moest daaglijks ging wandelen, was ze zich beter gaan voelen, was 't weer lichter en ruimer in haar hoofd geworden, de dagen niet meer zoo grauw en somber, en dat gevoel waar ze al heelemaal aan gewend geraakt was alsof er altijd iets dreigde, iets gebeuren ging ... had ze op een zonnigen morgen gemist, zooals men plotseling de leegte merkt van iets dat al een tijd lang weg is.... Dit besef was op-zich-zelf niet zonder weemoed, maar toch van een ijle heerlijkheid die haar diep had ontroerd....
Bijna gelijktijdig klonk er nog een zucht, meer piano. Er volgde een plechtige stilte. Na eenige seconden had de herhaling van het even genoemde diep roerende zuchten plaats. Toen had men iets kunnen vernemen van een langgerekt geluid zóó bijna als van het theewater alvorens het aan of van de kook raakt. Nogmaals nú hartverscheurende zuchten. En dan: "Och Marietje!" "Och Piet!"
De lange middagen, en nu vaak de avonden ook, alleen samen thuis, bespraken de moeder en Marietje dit alles breedvoerig en met veel beklag; de moeder vond het een uitkomst, die steun van het kind; want Ant ging haar ontvallen, dat voelde ze wel. 't Was maar goed, zei ze eens, dat Merie nog bijtijds uit die jakkerderij van Jonkers was weggekomen. Maar daar kwam Sprotje hevig tegen op: Jakkerderij?
"Wil ik 't hem goan vroagen, bezinne?" "Joa joa, zeker, goa moar." Meleken liep naar buiten en Rozeke bleef even met haar kinderen alleen. Hilairken waggelde op zijn kromme beenen over den vloer; Marietje in haar stoeltje sloeg halsstarrig met een stokje op de houten armleuning. "Oeder, Eleken wig," kwam Hilairken naar haar toe; en hij poogde op haar schoot te klauteren.
Ze had zoo graag ten minste op haar receptiedag vroolijke gezichten om zich heen gezien.... Maar de anderen bleven stil, de ouders vervuld van hun grieven, Marietje en Willem van vage plannetjes voor den middag, coquetteer- en veroveringsplannetjes.... En Annie, schoon ze anders niet hield van langdurige diners, bedacht nu toch met een gevoel van verlichting en vooruitzicht-van-genot dat er 's middags gasten aan tafel zouden zijn Mevrouw Holman en Paul en nog eenige anderen dat er dan tenminste uiterlijke vroolijkheid zou zijn, en niet die drukkende last van booze humeuren en van angst voor twist....
Marietje was ook groot geworden; een prachtige meid, zooals de huisvrouw verklaarde; zij sprong en zong in keuken en kelder en keek daarbij zoo vriendelijk, dat men het vroolijke ding met de roode wangen wel lief moest krijgen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek