Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 21 juni 2025
"Om een stuk speelgoed?" "Neen, u zal het toch niet raden. Iets zeer schoons, een geheim. Als het komt, zal ik het u zeggen. Raad u het niet?" "Neen, dat kan ik niet raden. Zeg het maar," zeide Wassili Lukitsch en lachte, wat hem zelden gebeurde. "Nu moet je gaan slapen, ik doe het licht uit." "Zonder licht zie ik datgene, waar ik om gebeden heb nog duidelijker.
"Dadelijk, Wassili Lukitsch!" riep Serëscha met den vroolijken, hartelijken lach, waardoor Wassili Lukitsch steeds overwonnen werd. Serëscha was te vergenoegd, te gelukkig om zijn vriend, den portier, niet de algemeene familievreugde mede te deelen, waarmede hem op zijn wandeling de kleine nicht van gravin Lydia had bekend gemaakt.
Heden gevoelde hij sterker dan ooit een aandrang van liefde en teederheid voor haar, en geheel daarin verzonken, staarde hij aan haar alleen denkend met schitterende oogen voor zich uit en versneed met zijn pennemes den geheelen kant van den bank. "Papa komt!" waarschuwde Wassili Lukitsch.
Hij was negen jaren oud, hij was een kind, maar zijn hart kende hij toch; hij beschermde het, en zonder den sleutel der liefde liet hij er niemand binnen. Zijn opvoeders klaagden, dat hij geen lust tot leeren had, en zijn hart dorstte naar kennis. Hij leerde bij Kapitonitsch, bij de kindermeid, bij Nadenka, bij Wassili Lukitsch, maar niet bij zijn onderwijzers.
Wanneer gij volwassen zijt, zult gij dat alles inzien." "Er is niemand, die beter is dan gij!" riep hij wanhopig weenend, en haar met kracht om de schouders vattend, drukte hij haar met van inspanning bevende handen tegen zich aan. "Mijn hartje, mijn kleine!" zeide Anna zacht, als een kind schreiende. Op dit oogenblik werd de deur geopend en Wassili Lukitsch trad binnen.
Het water, dat de vader en de onderwijzers op hun schepraderen verwachtten, was reeds te voren doorgeloopen en had op een andere plaats zijn kracht uitgeoefend. De vader strafte Serëscha daarmede, dat hij hem niet toestond Nadenka te bezoeken. Maar deze straf bleek een geluk te zijn. Wassili Lukitsch was in een goede luim en leerde hem, hoe men windmolens kan maken.
Maar Wassili Lukitsch dacht er slechts alleen aan, dat Serëscha zijn lessen nog niet geleerd had voor den onderwijzer, die om twee uur komen zou. "Neen, zeg mij maar een ding, Wassili Lukitsch," vroeg Serëscha plotseling, toen hij reeds aan de schrijftafel zat en zijn grammatica in de hand hield: "Is er nog iets beters dan de Alexander-Newsky-orde?"
Heeft u Wassili Lukitsch gezien? Hij zal dadelijk komen. En u, u zijt op mijn kleeren gaan zitten." En Serëscha lachte. Zij zag hem aan en lachte ook. "Mama! lief moedertje!" riep hij uit en wierp zich in haar armen. Alsof hij eerst aan de werkelijkheid geloofde, nu hij haar zag lachen.
Zij had de schreden van Wassili Lukitsch gehoord, hoe hij de deur opende en hoestte; zij hoorde ook de schreden der naderende kindermeid, maar zij zat daar als versteend, zij kon niet spreken en evenmin opstaan. "Barinja, lieve barinja," zeide de kindermeid en kuste haar de handen en schouders: "Welk een vreugde heeft God ons jarig kind bereid! U is ook in 't geheel niet veranderd."
"Karnej heeft het aan papa gebracht. Het zal wel wat moois zijn." "Hoe groot? Zoo?" "Een beetje kleiner, maar iets moois." "Een boek?" "Neen iets anders. Ga nu, ga nu! Wassili Lukitsch roept u!" vermaande de portier, die de weer terugkeerende schreden van den onderwijzer hoorde, en terwijl hij behoedzaam de kleine handen van zijn bandelier losmaakte, wees hij met het hoofd naar Lukitsch.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek