Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juni 2025
Hij was negen jaren oud, hij was een kind, maar zijn hart kende hij toch; hij beschermde het, en zonder den sleutel der liefde liet hij er niemand binnen. Zijn opvoeders klaagden, dat hij geen lust tot leeren had, en zijn hart dorstte naar kennis. Hij leerde bij Kapitonitsch, bij de kindermeid, bij Nadenka, bij Wassili Lukitsch, maar niet bij zijn onderwijzers.
"Serëscha, Sergej Alexeïtsch!" stotterde zij en trad vooruit. Na een blik op den banknoot geworpen te hebben, hield haar de helper van den portier bij de tweede glazen deur staande. "Wie verlangt u te zien?" Maar zij hoorde en antwoordde niet. Nu ging Kapitonitsch, die de verlegenheid der vreemde bemerkte, zelf naar haar toe en vroeg, wat zij begeerde.
Dewijl hij zich ver voorover boog en de pantoffels verloor, liep Kapitonitsch haar na om haar in te halen. "Misschien is de onderwijzer daar nog niet gekleed, ik wil hem zeggen...." Maar Anna klom verder de haar wel bekende trap op, zonder iets te verstaan van hetgeen de oude zeide. "Hier, links, excellentie!
Allen hadden gehoord, dat de Barinja teruggekomen was, dat Kapitonitsch haar had binnengelaten, dat zij nu in de kinderkamer was, dat mijnheer toch altijd precies om acht uur opstond en dadelijk zelf naar de kinderkamer ging, en allen begrepen, dat een ontmoeting der echtgenooten in ieder geval moest vermeden worden.
Karnej, de kamerdienaar, kwam beneden in de portierskamer en vroeg, wie haar binnengelaten had. Toen hij vernam, dat Kapitonitsch zelf haar ontvangen en naar boven geleid had, berispte hij den oude.
Kapitonitsch zweeg hardnekkig, maar toen Karnej tot hem zeide, dat hij daarom uit het huis verdiende gejaagd te worden, sprong hij op hem toe, schudde de vuist tegen hem en zeide: "Ja, jij zoudt de Barinja niet binnen hebben gelaten, hoewel je tien jaar bij haar gediend en niets als goeds van haar ondervonden hebt.
Door dezen brief werd het doel bereikt, dat de gravin daarmede beoogde. Hij beleedigde Anna tot in het diepst harer ziel. "Nu, hoe is het, Kapitonitsch?" vroeg Serëscha, die juist van een wandeling terug kwam, met blozende wangen en vergenoegd tot den portier opziende, terwijl hij zijn overjasje den langen man toereikte, die met een vriendelijken lach op den kleinen man nederzag.
"Wil u zoo goed zijn een oogenblik te wachten," zei Kapitonitsch en nam haar den pelsmantel af. Toen zag hij haar in 't gezicht, herkende haar en maakte zwijgend een diepe buiging. "Wees zoo goed binnen te treden, excellentie!" zei hij hierop. Zij wilde spreken, maar de stem begaf haar. Zij zag den oude met een smeekenden blik aan en ijlde met snelle, lichte schreden de trap op.
Het is een dame," zei Kapitonitsch, die nog niet gekleed was en op pantoffels en een haastig aangeschoten jas door het venster de dame, die voor de deur stond, gewaar werd. Nauwelijks had zijn helper, een jonge man, die Anna onbekend was, de deur geopend, of zij trad binnen, nam uit haar mof een banknoot van drie roebels en drukte hem die snel in de hand.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek