Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 juni 2025
En toen sloot, boven zijn hoofd, de eene stem voor en de andere na, zich bij hem aan, en van boom tot boom weergalmde de muziek van het onzichtbaar koor; want de jongens zongen uit volle borst het lied, dat door Jo gemaakt en door Laurie op muziek gezet was, en dat zij, met behulp van den professor, ingestudeerd hadden, om het met het grootst mogelijk effect te kunnen voordragen.
Voor Laurie zat zij het meest in angst, maar dank zij "mevrouw Laurence" gedroeg hij zich met lofwaardige ingetogenheid, noemde nooit in gezelschap mijnheer Bhaer "een leuke baas", zinspeelde nooit in de verste verte op Jo's bloeiend voorkomen, of toonde de geringste verwondering, wanneer hij bijna elken avond den hoed van den professor aan den kapstok van de familie March zag hangen.
"Ik ben zoo kwaad en verdrietig, dat ik er vooreerst heelemaal niet meer aan denken wil, en misschien wel nooit meer," antwoordde Meta kregel. "Als John wezenlijk niets van die zotte geschiedenis weet, vertel het hem dan niet, en laten Jo en Laurie hun mond houden. Ik wil niet bedrogen en geplaagd en voor den gek gehouden worden 't is schande!"
"Ik zou 't wel eens iemand willen zien probeeren!" riep Jo uitdagend. "Ik ook," grinnikte Laurie. "Ik ben niet voor geheimen geschikt, geloof ik; 't is of er een pak op mijn hart ligt, sedert je 't mij verteld hebt," zuchtte de ondankbare Jo. "Loop dan maar eens hard den heuvel met me af, dan zul je wel weer in orde zijn," stelde Laurie voor.
Laurie zag haar een paar maal aan, maar toen ze geen blijk van toenadering gaf, voelde hij zich beleedigd en keerde haar den rug toe, tot de anderen hem genoeg gekapitteld hadden, waarna hij een diepe buiging voor haar maakte, en zonder verder een woord te spreken, verdween.
Toen dankte de professor hem zoo hartelijk, en zijn gezicht werd plotseling zoo verhelderd en opgetogen, dat Laurie hem den aardigsten, openhartigsten ouden heer vond, dien hij ooit gezien had. "Ik wil nu ook gaan, doch ik wil gaarne weerkomen, wanneer u het veroorlooft, lieve mevrouw, want ik heb hier eenige zaken te doen, en zal hier een paar dagen moeten blijven."
De vacantie is bijna om, onze taken af, en we zijn vreeselijk blij, dat we niet geluierd hebben." "Ja, dat kan ik me begrijpen," en Laurie dacht berouwvol aan zijn eigen verbeuzelde dagen. "Moeder heeft graag, dat wij zooveel mogelijk buiten zijn; daarom nemen we onze taak hier mee naar toe; 't is hier heerlijk.
Het viertal trachtte bedaard te zijn, terwijl hun moeder bleek maar kalm opstond, en haar smart op zij zette om de noodige schikkingen te maken. "Waar is Laurie?" vroeg ze, toen ze haar gedachten verzameld had en naging, wat het eerst gedaan moest worden.
Ze wilde Laurie roepen, maar haar stem begaf haar; zij trachtte op haar zusje toe te schieten, maar haar voeten schenen alle macht verloren te hebben, en ze stond daar maar onbeweeglijk met een ontzet gezicht te staren naar het kleine blauwe hoedje boven het zwarte water. Eensklaps schoot haar iets pijlsnel voorbij, en Laurie's stem riep haar toe: "Haal een stok; gauw, gauw!"
Ik vroeg niets meer, want ik geloof, dat ik het wel weet," en Jo vertelde haar kleine geschiedenis. Mevrouw March schudde het hoofd, en beschouwde de zaak niet geheel uit zoo'n romantisch oogpunt, maar zij keek ernstig, en zei nogmaals, dat Jo, terwille van Laurie, maar voor eenigen tijd van huis moest gaan.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek