Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 oktober 2025
Als hij eerst zijn brief maar weder terug had, dan zou men eens zien of hij zijn voordeel ook doen zou met de harde les, die hij nu ontving, en of de gek niet verstandig zou geworden zijn! Maar zou hij dien brief ooit terugkrijgen? Ja, zonder twijfel, omdat hij er de volle waarde voor wilde betalen. Het kon voor dien Lao-Shen natuurlijk alleen een quaestie van geld wezen.
Voordat de duisternis inviel richtten Kin-Fo en zijn gevolg zich eenigszins huiselijk in het gebouw in en aten daar met den gewonen trek van lieden, die een flinken tocht achter den rug hebben. Maar met het gesprek wilde het niet vlotten. Een of tweemaal trachtte Kin-Fo het op Lao-Shen te brengen. Hij vroeg den gids, wat deze Taï-ping er voor een was, of hij hem kende.
Lao-Shen zou toch liever vijftigduizend dollars uit de handen van Kin-Fo zelf ontvangen dan vijftigduizend dollars verdienen aan zijn dood. Dat zou hem een reis naar Shang-Haï besparen en een bezoek aan het bureau van de Eeuw, twee zaken die, in weerwil van de lankmoedigheid der Chineesche regeering, voor hem toch niet geheel zonder gevaar waren.
Toen hij dit gezegd had op een toon die geen antwoord toeliet, gaf Lao-Shen een teeken. Men greep Kin-Fo aan voordat hij nog een poging had kunnen wagen om zich te verweren, hij werd gebonden en voortgesleept. Een paar minuten later werd hij in een soort van kooi geworpen, die als draagstoel kon dienen, doch die rondom zoodanig gesloten was, dat er geen enkele lichtstraal in doordrong.
Het was door de poort van een dezer verlaten bastions dat Kin-Fo en Soun, na op stroo een zeer slechten nacht doorgebracht te hebben, den volgenden ochtend geleid werden door een dozijn lieden, die natuurlijk alleen tot de benden van Lao-Shen konden behooren. De gids was verdwenen. Maar Kin-Fo wist zeer goed wat hij hiervan denken moest.
»Welnu, beste leerling, aan uw verlangen kan niet voldaan worden het is helaas mijn schuld niet. Noch Lao-Shen, noch ik hebben hem meer, uw brief..." »Hebt gij hem niet meer?" »Neen." »Hebt gij hem vernietigd?" »Neen! helaas! neen!". »Zijt gij onvoorzichtig genoeg geweest hem aan andere handen toe te vertrouwen?" »Ja."
»Spreekt men in deze streek niet van een zekeren Lao-Shen?" vroeg Kin-Fo verder. »Lao-Shen, den Taï-ping?" »Ja." »Zeker," antwoordde de gids, »maar gij hebt niets van hem te vreezen aan deze zijde van den Grooten Muur. Hij durft zich niet op Keizerlijk grondgebied te wagen. Aan gindsche zijde zwerft zijn bende de Mongoolsche provinciën rond." »Weet men waar hij op dit oogenblik is?" vroeg Kin-Fo.
»Mijnheer," antwoordden Fry-Craig, »de belangen van de Eeuw zijn meer dan ooit bedreigd. Als wij u thans verlieten, zouden wij aan onzen plicht tekort komen. Wij zullen u niet verlaten!" Men wilde geen uur verloren laten gaan. Maar vóór alles diende men nauwkeurig te weten wat die Lao-Shen was, en waar hij zijn verblijf hield.
Kin-Fo en zijne makkers hoorden duidelijk aan de eene zijde woedende scheldwoorden, aan den anderen kant kreten van smart en wanhoop, die echter binnen weinige minuten werden verdoofd. Daarop duidde een heftig geplons in het water langs de jonk aan, dat er eenige lichamen over boord werden geworpen. Neen! kapitein Yin en zijne bemanning waren de medeplichtigen niet van Lao-Shen!
Zeer duidelijk merkbaar slingeren en stampen en het trillen van een schroef versterkten hem in het denkbeeld dat men hem aan boord van een stoomboot had gebracht. »Dus de dood in de golven!" dacht hij, »'t Zij zoo, zij besparen mij dusdoende veel erger folteringen! Heb dank daarvoor, Lao-Shen!" Maar er gingen weder tweemaal vier-en-twintig uur voorbij.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek