United States or Sweden ? Vote for the TOP Country of the Week !
Hij dacht aan haar, aan hun samen-zijn op wandelingen. Hij drong zich diep in zijn hoek om rustig aan haar te kunnen denken, zijn oogen dicht, zijn toegeklemde handen in zijn zakken, en hij voelde 't koortsig verlangen branden in zijn polsen. Hij zag haar weer staan, zooals ze daar in die laan stond, naar hem zoekend met de oogen, in dat oogenblik even vóórdat ze weer riep.
"Och, 't is alleen, omdat Marianne niet weerom komt. Hij heeft daar aldoor op gewacht. Hij heeft dagen lang in de groote laan op en neer geloopen en naar haar uitgezien. Hij verlangt zóó, dat ik bang ben dat hij er gek van wordt. Maar ik durf niets te zeggen." "Marianne meent, dat hij boos op haar is." "Och dat meent ze niet. Ze kent hem wel. Maar ze is trotsch en wil niet de minste zijn.
Zoo gingen wij een eind weg de groote laan door die naar het bosch voerde; zwijgend, juist omdat wij elkaar zooveel te zeggen hadden. Ik was besloten te spreken, maar nog niet met mij zelven eens hoe ik zou aanvangen, toen zij begon: "Ik kan u mijn wandelrit wel opofferen, Leo! maar niet de plichten die er mee in verband staan."
Ook zweeg zijn geweten, en aldus was er noch een goede noch een kwade stem sprekend, welke hem verweet of aanhitste. Juist zou hij de laan, welke naar zijn kasteel voerde, ingaan, toen hij achter zich haastige schreden hoorde. Hij wendde zich om, en zag jan, den geliefde van het jonge meisje, op zich afkomen.
Toen ze allen buiten adem waren, gingen ze de laan een eindje inwandelen. Maar Trijntje kon niet ver van het hek, want ze was maar alleen thuis. Ze ging weer terug, want ze moest nog voor het eten zorgen. "Mogen wij nog even verder," vroeg Tony. "Even naar het bloemenveld." "Ja, dat is goed," zei Trijntje, "dat is niet zoo ver. Maar dan weer thuis komen, hoor."
"Slaat hem nauwkeurig gade," zei Prins Jan tot de gewapenden, "de moed ontzinkt hem; ik vrees dat hij trachten zal aan de proef te ontsnappen. En gij, brave jongens, schiet moedig; een reebok en een vat wijn zijn in gindsche tent ter uwer verversching gereed, zoodra de prijs gewonnen is." Aan het einde van de zuidelijke laan, die naar het strijdperk leidde, werd een schijf opgericht.
Aan het eind van deze laan staat een prachtige kiosk, waarachter in de verte, aan de overzijde van een zeeinham, een vuurtoren oprijst.
De bank naderende streek hij weder de plooien van zijn rok glad en richtte zijn oogen op het meisje. 't Scheen hem, alsof zij het geheele einde der laan met een zacht blauw licht vulde. Naarmate hij dichterbij trad, werden zijn schreden allengs langzamer.
De eetzaal zag op een uitgestrekt park uit, waarvan de voornaamste laan vlak naar het midden venster voerde en de plaats, welke de dame aan tafel innam. Plotseling houdt zij op te spreken, blijft roerloos zitten, de oogen naar buiten gericht... daarop verbleekt zij; ziet als een doode, siddert... zij klappertandt... Zij is op het punt in onmacht te vallen.
Zij trad op het raam toe; staarde een oogenblik op het schuurtje aan 't einde der laan; bracht de hand aan haar voorhoofd; had nogmaals een gevoel alsof het bloed in hare aderen stolde, maar, ook dát oogenblik ging voorbij, en zich eensklaps naar de deur wendende, verliet zij weder het vertrek; sloop met een fel bonzend hart doch met onhoorbaren tred voorbij de kamer der ouders, en daalde langs de breede marmeren trap snel naar beneden.
Woord Van De Dag