United States or Laos ? Vote for the TOP Country of the Week !
De advokaat Peter Kruse had den naam tamelijk dom te zijn; en hij had het dan ook niet ver in de wereld gebracht. Hij verdiende zooveel als hij noodig had en woonde trouwens thuis, omdat de oudelui Kruse dat graag hadden. De toekomst scheen niet schitterend; want 't sprak van zelf, dat geen enkele publieke inrichting haar rechtszaken aan dat radicale advokaatje kon toevertrouwen.
Kruse, van het strijkkwartet van dien naam, de leiding op zich genomen van wat in Londen nooit anders wordt genoemd dan "the Pops", eene afkorting voor "Popular Concerts". Voor het groote publiek is de klassieke kamermuziek, welke daar wordt uitgevoerd, niet bestemd; maar de kenners kunnen er van harte genieten.
Ja waarachtig! 't was Juffrouw Kruse. Ze hield den zakdoek niet voor haar mond; ze had geen neusbloeding, ze was niet onpasselijk, want ze zag in 't geheel niet bleek. Integendeel ze zag er frisch en krachtig uit, zooals ze zich een weg baande tusschen de dames door, die van schrik vergaten plaats te maken.
Eerst was 't enkel een verbruiksvereeniging; nu is er een spaarkas aan verbonden, en een ziekenkas en van allerlei." "Een vereeniging van arbeiders dus? en daar ben jij lid van, Peter?" "Lid?" riep Juffrouw Kruse, "'t is immers Peters vereeniging; hij heeft ze gesticht en alles op streek geholpen." "Zoo," antwoordde Maarten droog.
"Ik geloof, dat Morten Kruse het gedaan heeft." "Zoo, deed jij dat Morten! doe jij zulke dingen? Kom eens hier en zoek eens naar de paragraaf in 't reglement waarin staat, dat de leerlingen zelf voor 't verwarmen van de school moeten zorgen." Morten ging onwillig voor het reglement staan en staarde naar boven.
Hiervan kwam Abraham niets te weten; hij had het zoo druk met de belangen van de arbeiders. Dat was iets, waar hij vol van was vooral hun bouwfonds, dat zoo flink aangroeide, dat er al gauw sprake wezen zou van 't bouwen van een vereenigingslokaal. De advokaat Kruse liet het bestuur daarvan aan zijn jongen vriend over, want Abraham was door allen geacht en bemind.
Maar niet alleen de dikke Jörgen Kruse dacht zoo; verscheidene van de welgestelde kleine kooplieden lieten hem min of meer ronduit merken, dat zijn optreden in het huis van den professor hun bizonder goed was bevallen.
"Maar kind, dat waren immers Peters meubelen, dat kon je toch wel weten." "O, zoo! ik wist niet, dat Peter 't heele ameublement krijgen zou. Wist jij dat, Maarten?" "Neen maar Frederika, hoe kun je nu zoo praten," riep Juffrouw Kruse en probeerde te lachen. "'t Waren natuurlijk enkel de meubels, die hij altijd boven in zijn kamers heeft gehad." "Neen, pardon Moeder, dat was 't niet."
"Och" zei Juffrouw Kruse, "zóó plechtig meende ik 't ook niet; een vrouw kan waarempel heel wat klaar spelen, zonder juist tegen haar man op te staan." "De Schrift leert ons zooals Moeder weet." "Ja jongen, dat weet ik," viel zijn moeder hem droog in de rede; "maar nu moeten we niet met de theologie beginnen; maar met een kop koffie. Alles op zijn tijd.
Abraham was op den terugreis uit het noorden, toen hij een telegram van Peter Kruse kreeg; die werd hem aan boord van de stoomboot gebracht op een der aanlegstations. Eerst kon hij het niet begrijpen; een oogenblik zelfs dacht hij dat het een ruwe grap was; maar dat leek niet op Kruse.