Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 juli 2025
De leuning piepte en de trapberden kraakten. Hij stak op het zolderkamertje eene kaars aan, die hij op den kant van de tafel plantte en zakte toen op zijne knieën, geheel dooreen, als een halm door de zeis getroffen. De ekster zat niet op haar rustige plaats. Ze vleugelde angstig over de geel-bruine bedsargie en hare gloeiende oogjes blikkerden buitengewoon.
Zij hoort thans niets meer; zij ziet onbestemd het kind liggen, met achterover geworpen hoofd en uitgestrekten hals. Half waanzinnig roept zij smeekend uit: "Licht! Dadelijk licht! Mijn Charlot.... zeg dan toch iets!" Er is geen stukje kaars meer over. In haar haast strijkt zij lucifers af, die tusschen hare vingers breken. Daarna betast zij, met hare sidderende handen het gelaat van het kind.
Plotseling ging het licht uit. "Hè?" riep Rodolphe uit, "wie heeft de kaars uitgeblazen?" Een vroolijke lach was het antwoord. Enkele dagen later kwam Rodolphe op straat een van zijn vrienden tegen. "Wat voer je toch uit?" vroeg deze hem. "We zien je heelemaal niet meer." "Ik maak huiselijke poëzie," was Rodolphe's antwoord. De ongelukkige sprak de waarheid.
Doch op hetzelfde oogenblik ging door de tocht, die ontstond door het open gebleven zijn van de deur en van het raam, plotseling de kaars uit en bevonden de twee jonge menschen zich in het donker. "Je zoudt bijna gelooven, dat het expres gebeurt," zeide Francine.
»Ik dacht over het geval, als er bij uitzondering eens iemand bij me mocht zijn...." »Niets eenvoudiger! Boven aan de trap is een ruim portaal, daar zet je een kaars, een lamp, een nachtlichtje, wat je wilt, als een signaal. Branden er twee lichten, dan is er iemand. Ben je vrij, dan blijft alleen het licht van de glazen hanglantaarn aangestoken!"
Vervolgens gaan wij naar het guillotineeren kijken. Ik zal u den beul wijzen. Hij woont in de straat des Marais. Mijnheer Samson. Er is een brievenbus in de deur. O, men vermaakt zich zoo heerlijk!" Op dit oogenblik viel een droppel teer op den vinger van Gavroche en herinnerde hem aan de werkelijkheid des levens. "Drommels!" zeide hij; "de kaars brandt op.
Het was de koude der eenzaamheid, de vreeselijke eenzaamheid van den nacht, die door niets gestoord werd. Hij stak zijn kaars aan en zag bij het licht daarvan de kale kamer. Uit de kasten staken de ledige laden, en van den zolder tot den grond vulde een eindelooze triestheid deze kleine kamer, die aan Rodolphe grooter dan een woestijn scheen.
Maar toen hij midden in den nacht wakker werd en voelde, dat het bed van zijn vrouw leeg en koud was, schrikte hij weer op in angst, stak de kaars aan en keek rond. Alles was stil; 't was over drieën; hij zag geen spoor van zijn vrouw, behalve de japon, die zij uitgetrokken had. Carsten Lövdahl voelde zijn hart stilstaan: het werd hem duidelijk, dat er nu toch iets gebeurd was.
»Hallo!« antwoordde Sikes, terwijl hij met een kaars boven aan de trap verscheen. »Mooi! je komt op tijd. Kom boven!« Dit was een prachtige lofspraak en een ongewoon hartelijke verwelkoming voor iemand van Sikes' aard. Nancy scheen er zeer over in haar schik te zijn en groette hem hartelijk.
"Maar denk er aan Fabricius, dat wanneer je mij mocht noodig hebben, mijn beurs steeds voor je geopend is." "Aan dit aanbod herken ik mijn edelmoedigen vriend Santillano. Uit dankbaarheid wil ik je een raad geven. Profiteer van den tijd, dat je nog de gunsten geniet van den eersten minister, haast je om rijk te worden, want je meester is als een kaars, die in den pijp brandt."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek