Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 mei 2025
»Wees gerust, op mij kunt gij u verlaten," antwoordde Squambo. »Maar wanneer..." »Wat wilt gij zeggen?" »Wanneer master James Burbank de Zwarte Kreek ontdekt?"... »Die zal hij toch wel kennen, dunkt me." »Maar, wanneer hij het verblijf hier van het kind en de kleurlinge in den neus krijgt?"... »Dat zal hij niet." »Maar het zou toch kunnen."
"Wie heeft kolonel James Barclay dan vermoord?" "Het was een rechtvaardige Voorzienigheid, die hem doodde. Maar wees verzekerd, dat, indien ik hem zijn hersens had ingeslagen, zooals ik van plan was, hij niet meer dan zijn verdiende loon van mij gekregen zou hebben. Had zijn eigen schuldig geweten hem niet neergeveld, dan had ik mij waarschijnlijk nu zijn dood te wijten.
Alles was rustig op de geheele plantage en de meening mocht gegrond heeten, dat niets die rust zoude komen storen, toen eensklaps buiten af een gerucht van verscheidene stemmen vernomen werd. James Burbank stond dadelijk op en ging de groote deur der hal openen. Buiten stonden ettelijke personen, die met luide stem met elkander praatten, onder aan de trap van het perron te wachten.
»Neen, mijnheer Burbank!" sprak miss Alice op hare beurt. »Gij kunt, gij moogt er niet aan denken om ons te verlaten..." »Neen, dat mag niet!" herhaalde Walter Stannard. »En waarom zoudt gij zoo iets doen?" vroeg master Edward Carrol. James Burbank keek zijn vriend met doordringenden blik aan. »Ja, kijk mij maar aan!" hernam deze. »Ik herhaal mijne vraag: waarom zoudt gij zoo iets doen?
»Maar... maar..." wilde Gilbert in het midden brengen. »Maar wat, mijn zoon?" »Die aterling kan toch niet ongestraft blijven!" »Neen, bij God! dat zal hij niet! Maar eerst zal hij ons moeten mededeelen, wat hij alleen weet..." »Vader!..." »Ja, dat gaat voor! En als ik u en Mars aanmaan om te wachten," sprak James Burbank hoogst ernstig, »gelooft mij, dan moet er gewacht worden!"
De dag werd treurig ten einde gebracht en de avond was nog droefgeestiger. Het ongeluk scheen op de onderneming te rusten. Hannibal Pantalucci was nurks en zweeg als een pot. Zijne twee medeplichtigen Friedel en James Hilton waren reeds dood, zoodat hij alleen tegenover zijn jeugdigen medeminnaar overbleef. Hij was intusschen meer dan ooit besloten zich van dezen te ontdoen.
Hij was zelfs geplaatst tegenover den deken der negers, die door James Burbank opzettelijk uitgenoodigd was, om in diens persoon goed te doen uitkomen, dat de invrijheidstelling, aan hem en zijne lotgenooten verleend, geen ijdele verklaring in mond of gedachte van den eigenaar van Camdless-Bay was.
In minder dan een oogwenk waren de negers rondom master James Burbank, zijn zoon Gilbert, Edward Carrol en den administrateur Perry in een dichten kring te zamen gedrongen. De krijgsgevangene, die half gestikt was, zou geen enkel woord, zelfs zonder prop in den mond, hebben kunnen uiten.
Toen eindelijk de magistraat er in geslaagd was, de stilte in de gerechtszaal te herstellen, hernam James Burbank het woord: »En nu," zei hij, »wacht ik dat er meer stellige beschuldigingen zullen worden ingebracht, maar betreffende feiten, niet betreffende meeningen. Als men ze mij bekend zal gemaakt hebben, zal ik er op kunnen antwoorden."
Welke zouden er de gevolgen van zijn? Dat kon natuurlijk niemand voorspellen. Klaarblijkelijk evenwel was zij weinig geschikt, om den toestand van James Burbank minder bedreigd en onrustwekkend te midden van die slavenhoudende bevolking te maken. Misschien zou zij zelfs aanleiding geven, om de neiging tot opstand onder de slaven der andere plantages eenigermate voedsel te verschaffen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek