Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 mei 2025
Dat is goed voor u, die mager en schraal zijt, van onbekommerd te leven, onverschillig of gij eten vindt of niet, lijk de planken op de kaaien, die leven van regen en lucht. Doch ik, dien de lucht en de regen hongerig maken, ik hoef andere festijnen. Gij zult ze hebben, die festijnen, maar 't zullen festijnen zijn van een deugdzame vasten.
O zoo! als uwe 't maar begrijpt, ziet u ik ben wel 'n burgermensch, maar ik hoef niet onder te doen voor anderen, 'k heb niemand naar de oogen te zien, neen, Goddank! Welke klasse dan? Geef me maar tweede. Retour? Wat kost 'n retourtje? Negentig cents. Groote hemel! juffrouw, we komen allemaal te laat door uw gezanik, bromt een oude heer achter haar.
Ik hoef niet meer koud en streng aan zijn zijde te gaan en hem aan berouw en boete te herinneren. Armoede, nood en hard werk zullen dat wel doen. De wegen, die naar de armen en zieken leiden, kan ik zonder zonde gaan. Ik ben niet bang meer voor het leven hier in het noorden. Maar maak hem niet rijk, Majoorske! Want dan durf ik niet te blijven." De Majoorske richtte zich in haar bed op.
Door een onbekenden X is een gedicht op de Weerter rogstekers geschreven. Hieraan is 't volgende ontleend: Te Weert had nog niemand de peluw verlaten, Toen knakkend de kar ging de straat op en neer, De hoef van de paarden reeds klonk door de straten. Ineens ploft de rog uit de hotsende kar. En ligt als een ongedierte achter den wagen.
"Dan kreeg ik immers maar verdriet over die weggewaaide papieren." "Daar hoef je geen zorg over te hebben," zei Bataki. "Die kan ik je terug bezorgen." "Ik geloof wel, dat je dat kunt," zei de jongen, "maar ik ben er nog niet zoo zeker van, dat je het doen zult. Daar wil ik eerst van overtuigd zijn." Bataki antwoordde niet. Hij sloeg de vleugels uit, en vloog weg.
Toen troostte zij zich met de gedachte: "Mijn verhalen zijn niet zooals dat; zij zijn alleen maar onbeduidend, nooit slecht; ik hoef er dus niet langer over te tobben," en haar boek opnemende vroeg zij heel ijverig: "Zullen wij voortgaan, mijnheer? Ik zal nu goed oppassen."
En een ezel ik, met een jonkvrouw op mijn rug, stond daar hoog, op het witte gekartel van een hoogen bergkam.... Waarheen? Het was alles onbekend. De naaste minuut zoû de onbedenkbare verrassing zijn. Waar de bergkam daalde, zette ik mijn hoef. En daalde met den bergkam mede. Hoe voorzichtig daalt toch een ezel langs de steilste bergflanken omlaag!
Ik vertel deze drie verhalen van den patrijs, van het hert, van den vos en ondertusschen duiken er in mijn herinnering nog wel twintig andere op, die ik wel niet hoef op te schrijven, en die alle zooveel bewijzen zijn dat het leven heerlijk is voor de kinderen der natuur; zoo heerlijk, dat de blijdschap door de koude niet kan worden bekoeld; dat het gevaar ze niet kan overstelpen, de honger haar zelfs niet doodt.
Ze verstaan mij altijd heel goed! schreeuwde nijdig de adulescens, zijn vingers nog om de nu leêge kom; het is een kwestie van articuleeren! Onzin! riep de mimus. Ze verstaan altijd beter als je een masker om hebt omdat de maskermond het geluid uitzendt! Als jij als adulescens een fatsoenlijk gezicht hebt, riep de "minnaar"; hoèf je geen masker voor!
Maar wat hem nu 't meest pijn deed, was, dat hij buiten alles was gehouden, en dat zijn moeder alles al bepaald had, zonder te vragen, wat hij er van dacht. "Als u alles al samen in orde hebt gemaakt, hoef ik ook niets meer te zeggen," barstte hij uit, keerde zich om, en wilde de kamer uitgaan. Maar toen hij de deur opendeed, stond hij tegenover den knecht.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek