Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juni 2025
"Ik moet trouwens gauw weg," zeide zij en maakte haar hoed los. Het was warm. "O, goede hemel! wij hebben allen tijd: 'Uw man wacht u zeker niet thuis vóór 't eten." "Neen, Carsten is ook Ephor vandaag," antwoordde ze vroolijk; maar had er onmiddellijk spijt van, want ze zag, dat hij dat dadelijk opvatte als iets van haar man, waar zij samen gewoonlijk om lachten. En dat was haar bedoeling niet.
't Is al haast tien uur en jullie hebt nog niks uitgevoerd.« Den wenk gehoorzamend, knikten de jongens tegen Nancy, namen hun hoed en gingen de kamer uit; de Vos en zijn levendige vriend maakten onder het heengaan de noodige grappen aan het adres van Tom Chilling.
Terwijl ze sprak, zette Jo haar hoed af, wat een algemeenen kreet uitlokte, want haar mooi, dik haar was afgeknipt. "Je haar! je prachtige haar!" "O, Jo, hoe kon je dat doen! Je eenige schoonheid!" "Mijn lieve kind, dat was niet noodig geweest." "Ze lijkt niets meer op mijn ouwe Jo, maar ik heb er haar des te liever om.
Het herinnert, evenals de muts, wel eenigszins aan den Nehalenniatijd. Het is van voren wijd open, zoodat het gelaat goed te zien is; van ter zijde bedekt de hoed ook het door de muts verborgen, kastanjebruine haar. Van achteren is het genoeg uitgesneden, om den hals goed te doen zien en ook een klein weinig van het haar.
Zij bewoog zich door het sneeuwlandschap, en naderde de ijsvlakte; aan den oever zette zij zich neer tusschen wuivend rietgewas, en keek om zich heen. Het was een circa 30-jarige boerin met zwarte kleeren en een zwarte hoed. Alles was zwart, en stak fel af tegen den witten bodem.
»Ze had een anderen hoed op, dan gisteren!" zegt Jans. »Die zat zeker in een van de drie groote koffers, die van morgen gekomen zijn!" meende Kee. »Heel beleefd vind ik ze niet!" zegt mevrouw De Milde met eene schorre, maar toch zeer luide stem. »Ze heeft papa van morgen laten roepen, en wat zou je denken, dat ze vroeg...." »Een spionnetje voor het middelste raam boven!" giste Jans.
Hoe kun je ook tijd overhouden als je bij 't aankleeden zóó geplaagd en opgehouden wordt! Dan roef, roef, mantel aan, hoed op, handschoenen.... natuurlijk weg, als je ze hebben moet. Nergens in de zakken te vinden. Nu, ze had ook geen tijd meer om te zoeken dan maar zonder de straat op. Flap, de voordeur dicht. Een oogenblik er na: tingelingeling! Ida terug hijgende, buiten adem. Wat nu?
Zoo pas was het de mijnheer van beneden geweest, een nietige man, die achter zijn statige vrouw aanging, een bleeke Madrilena. Omdat ze toch de straat niet over behoefde te gaan, kwam ze zonder hoed, ongekleed in een havanabruin huiskostuum met een groote poef van achteren.
Haar hoed, binstdat ze hem opzette, beefde in hare handen en een ongemeene gichtigheid kriebelde achter hare ooren. Onder 't licht van de lampe schitterde, uiterst beweeglijk, de diamant van haren ring. Ze was seffens veerdig en smeet zonder hulpe haar mantel over hare schouders. Ze voelde nog een beetje vochtigheid in de pelsenkrage, die killig haren nekke taakte.
Daarbij kwam nog een ongebreidelde zelfzucht en een grenzenlooze ijdelheid, die haar minder deden treuren om een gebroken been van haar minnaar dan om een volant minder aan haar japon of een verkleurd lint om haar hoed.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek