Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 juni 2025
"Die stem !" Opspringend en hem scherp aanziende, hijgt zij: "Madre mia! Guido! Mijn Guido, die dood is!" en fluistert vervolgens met bleeke lippen: "Uw geest kan niet gekomen zijn, om mij verwijten te doen dat kunt gij niet, daar ik mij aan den hemelschen Bruidegom heb gewijd na uw dood!" En haar mooie oogen staren hem vol schrik en ontzetting aan.
Stil bukt de vrijwilliger het hoofd en jubelt niet mee. Zijn korte adem zwoegt en hijgt, zijn handen beven, zijn zwakke beenen weifelen en knikken onder hem. In doodsche stilte gaat hij een eind verder op den rand der loopgraaf zitten en staart over den langzaam-aan wegsomberenden horizont. Het lange, lage, rose schijnsel aan den einder is slechts een vale lichtstreep meer.
Hij hijgt naar een statiger, een diepzinniger, een harmonieus-plechtig werk. En hij begint te vreezen dat zijn leven te kort zal zijn voor het vele dat hem te doen blijft. Hij is nu in de dertig jaar, en wie weet hoe spoedig het met hem gedaan is.
De zilveren halvemanen flikkerden op de Zeeuwsche hoedekens. En Uilenspiegel zong: Leiden is ontzet, de bloedhertog Wijkt uit de Nederlanden; Klare klokken, klinkt, Beiaards, schatert uw deuntjes uit; Rinkelt, roomers en bottels. Kreeg de doghond slaag, Staartneder, met bloedend oog, Loopt hij de stokken weer in. Zijn gescheurde muil Hijgt en huivert.
Zieneken grijpt hem bij den kraag, sleurt hem naar buiten, rukt hem 't mes uit de hand en schudt hem heftig heen en weer. Het is een kleine, rosblonde rakker met lichte oogen en het aangezicht vol gele sproeten. Hij hijgt en jaagt en zijn gezicht is opgeblazen en paarsrood van wilde inspanning. Es da nou gien schande, meniere!" krijscht Zieneken opgewonden.
Bijna nooit schijnt er een tochtje frissche lucht over die lauwe kuip te waaien. Je krijgt een indruk van stil en gelijkmatig stikken. Zelfs onze zoo kranige motor moet er onder lijden. Hij hijgt merkbaar en vat eerst weer goed adem als wij uit dat stoombad en boven op de hoogte zijn. Nu rijden wij volop door 't Baskisch land. Het zegt ons niet veel; het is niet mooi van kleur.
Daar valt een schot.... Het publiek hijgt van spanning. Geweldiger ontroering kan door eene vertooning op het tooneel onmogelijk teweeg worden gebracht. Op dat oogenblik vertoont zich Cascabel, in het kostuum van een Calabreeschen struikroover, als de vreeselijke Fracassar, met zijne bende, in wier midden Cornelia, ondanks haren tegenstand, wordt voortgesleept.
Het hoofd hangt moedloos op de schouder, en de borst Klapt angstig onder 't wicht van 't wapen dat men torscht. De boezem schudt en hijgt, en buik en oogen zwellen. Een vuurgloed schijnt het hoofd in laaie vlam te stellen Die tong en mond verdroogt, de dorre keel verschroeit; En de aarde ontzinkt den voet of houdt hem vastgeboeid.
Hij glimlacht, André: hij gluurt even naar mij, Ik weet het: hij werkt met halve kracht. Hij zoû den Leeuw dadelijk hebben, op zijn rug, als hij, André, het verkoos. Hij werkt en schudt en hijgt. ... Mooi zoo: hij truqueert goed. ... In het publiek wordt gewed. Wedt maar op, oude jongens, maar weet, dat de duc de Voorzienigheid was! André doet zelfs de verboden trucs!
De koorts is weer aan 't opkomen en doet haar onophoudelijk rillen en huiveren, terwijl haar hoofd gloeit, de tong droog is en de slapen kloppen. Met een bezorgd gelaat staat Carlo bij zijn vrouw en tracht haar een lepel vol medicijn in te geven. "Ik kan het niet meer nemen, Carlo, 't walgt me zoo," zegt de zieke, die de hand aan het brandende voorhoofd brengt en herhaaldelijk naar adem hijgt.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek