Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juni 2025
Vier dagen later stond ik bij de voor u geopende groeve. Nooit zal ik die begrafenis vergeten. Neen, ik had mij niet vergist, beste kerel: toen ik, onder al de vrienden mijner jeugd, u de eerste plaats in mijn hart gaf.
Moeten wij nog verder zoeken? Neen, de groeve is ommuurd. Ommuurd? Men heeft den ingang gesloten, en wij kunnen onmogelijk daar binnen komen. Maar wat dan? Wat nu, niet waar? Ik weet het niet en er schiet ons niets anders over dan hier te sterven. O, meester! Ja, gij wilt niet sterven; gij zijt jong en aan het leven gehecht: welnu, gij kunt loopen; ga uw gang. Maar gij dan?
Zonder hierop te antwoorden en om zich aan de spotternijen te onttrekken, sloot hij zich in zijn groeve op en verliet deze niet meer; hij at en sliep daar en niemand dan zijn werklieden konden zijn beweren in twijfel trekken; bij elken slag, dien zij met het houweel deden, haalden zij de schouders op, maar aangespoord door de overtuiging van hun meester, volhardden zij bij hun arbeid en de groeven werden dieper.
Als zij de groeve waren genaderd, moesten zij beiden een haarspit in den kuil werpen, en wie dan natuurlijk elk door een witte wive achtervolgd 't eerst aan de boerderij van den Scholte zou aankomen, werd Johanna's man. Nu kon moeder Christine laten zien, dat Albrecht even versaagd was als Herbert. Zoowel Herbert als Albrecht, hoorden zijn besluit rustig aan.
En eer men recht zag hoe, lag het kleine witte kistje in een even kleine, donkere groeve, en een man met een houweel in de hand was heengestapt over de holte, het overspannend met de beide beenen. Hij gaf een hak in den grond, vervolgens den steel van het werktuig aan den man die den krans betaald had.
Toch wilde hij voor Johanna alles volbrengen, en rustig reed hij op den bepaalden avond van den Westkant naar den kuil. In de verte hoorde hij hoefslagen. Dus Albrecht's paard naderde ook? Hij dreef de bles met kort woord aan, tot hij vlak voor de groeve stond. Albrecht was er nog niet.
De oude had, onder twee fronsende wenkbrauwen, een paar oogen van smeulend vuur, en tusschen die oogen eene groeve, waarin een foliant vol diepe gedachten en eene gansche kroniek vol sombere herinneringen schenen verholen te liggen; de blik der jonge was als staal zoo grauw, zoo hard, zoo blinkend en zoo koud en toch met zijne levendigheid niet zonder iets, dat sommige mannen verlokkend vinden, andere brutaal.
Maar omdat de kist erg zwaar en het Chineesche kerkhof nogal veraf ligt...." "Nee, nee! Ik graaf niet meer!" viel de ander in, vol ontzetting zijn schop loslatend en uit de groeve wegspringend. "Ik heb daar een doodskop doormidden gespleten, ik ben bang dat ik er vannacht niet van slapen kan."
Rust de kist in de groeve, dan werpt eerst een der familieleden, vervolgens elk van de buren een schop aarde er op, een ver verspreid gebruik, dat b.v. ook in China bekend is. De bedoeling is, de ziel te nopen, rust te houden binnen het graf. Gewoonlijk bedankt de naaste bloedverwant voor de bewezen eer. Het graf wordt getooid met groen en bloemen.
En in dien loop en weg moest Messias ingaan, om juist in de groeve des doods verzonken, met het stof te strijden, en in het graf zelf de macht van het stof te binden door zijn verrijzenis. Dat was het eindpunt, waartoe het komen moest. Dat de diepste diepte, waarin Hij had weg te zinken.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek