Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juni 2025
Mars, die naar buiten getreden was, om den omtrek van Castle-House te verkennen, kwam in dit oogenblik terug. »Het is tijd!" zei hij. Gilbert keek hem als wezenloos aan. Hij was met zijne gedachten elders. »Het is tijd om te vertrekken," herhaalde Mars. »Ja, Gilbert," hernam James Burbank. »Het is tijd; draal dus niet. Vertrek..." »Vader!..." »Geen verteederingen, mijn zoon!
Een oogenblik later sloeg hij een eind touw om een der steltwortels van een rysophoor en lag de giek eindelijk onbewegelijk stil, en bewegingloos zaten Gilbert Burbank en Mars daar te midden van eene zoo diepe duisternis, dat zij elkander niet konden zien. Die geheele manoeuvre had geen tien seconden geduurd, zoo vlug was alles in zijn werk gegaan.
Gilbert Burbank boog het hoofd. Men moest mevrouw Burbank naar hare kamer dragen, waar het jonge meisje haar bleef bewaken. Daarna keerden James Burbank, Edward Carrol en Walter Stannard naar de hal terug. Gilbert was toen in voorovergebukte houding op den divan gezeten en hield het hoofd door beide handen ondersteund. Mars stond ter zijde en nam een diep stilzwijgen in acht.
Maar dat hij 't er slecht had, is zeker. Nòg zekerder, dat Gilbert een dwaas was, dat hij het er zóó lang uithield. Hoe het zij: Erasmus geeft in deze samenspraak uiting aan zijn afkeer van schraapzucht en schrielheid op spottende wijze.
Wanneer de bank overschreden zoude zijn, dan zou Gilbert Burbank zich betrekkelijk in veiligheid gerekend hebben, want het was niet waarschijnlijk dat de sloepen zich op zoo'n verren afstand van Jacksonville en tot onder het geschutvuur der kanonneerbooten zouden gewaagd hebben.
»En het genadebetoon, dat gij mij niet meer voor u komt afsmeeken, komt gij mij zeker aanbieden? Dat is edel!" Toon en gebaren, waarmede die woorden vergezeld gingen, waren zoo uittartend, zoo vlijmend, hoonend, dat master James Burbank op het punt stond om in volle woede los te barsten. Zijn zoon weerhield hem evenwel. »Vader," zei hij, »laat mij antwoorden..." »Maar Gilbert!"...
Toen riep zij Gilbert terug en verzocht hem haar naar het slot haars vaders terug te voeren, maar Gilbert vreesde, dat de reus het net zou scheuren. De gevreesde man ontwaakte en huilde zoo vervaarlijk, dat de heuvels van zijn geroep daverden.
De oevers der rivier vlogen voorbij. Vóórdat de nacht geheel gevallen was, had men eenige mijlen in zuidwaartsche richting afgelegd. Er was geen quaestie van om op te houden of ten anker te gaan, daar men aan boord slapen kon. Het was daarenboven volle maan, zoodat de nacht helder genoeg was om het vaartuig veilig te kunnen sturen. Gilbert Burbank had den helmstok van het roer ter hand genomen.
Het vaartuigje was er nog slechts vijf-en-twintig of dertig meters van verwijderd, toen Mars eensklaps ophield met roeien. »Wat is er?" vroeg de jeugdige zeeofficier. »Shut!" blies de kleurling meer dan hij sprak. »Zijt ge vermoeid?" vervolgde Gilbert Burbank. »Shut!" »Wilt ge, dat ik u vervang?" »Shut! master Gib." »Maar, wat is er dan toch, Mars?" »Shut!
Vertrek... en te Jacksonville zullen wij elkander wederzien!" »Ja!... te Jacksonville," antwoordde de zoon, »en morgen reeds wellicht, wanneer de vloed flink komt doorzetten en veroorloven zal, dat wij de bank overstevenen!" »Dat God je verhoore, mijn Gilbert!" »En wat Texar betreft..." »Wij moeten hem levend in handen hebben! Levend!... Denk er aan, Gilbert!" »Ja!... Levend!..."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek