Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 juli 2025
Nog eer de kerkklokken het Angelus hebben geluid, beschouwt men hier het dagwerk als afgedaan; de heeren liggen languit te rusten in hun fauteuil; de dames spelen nog een uurtje piano, eer het tijd wordt naar de komedie te gaan. Want in den schouwburg is altijd iets te zien of te hooren, dank zij de vele reizende muziek- en tooneelgezelschappen.
Zij stak hem gul de hand toe en hij drukte die en schoof zijn fauteuil een weinig dichter bij de hare. En wat zeg je van Lawrence? vroeg hij. Bevalt hij je? Ja, hij is een goede kerel, geloof ik, niet waar? Hij is de eenige man, dien ik in de wereld ken, als iemand waarop je staat kan maken.
Hij had zijn pijp weder opgestoken en lag met halfgesloten oogen achterover in zijn fauteuil. »Is zij dat?" vroeg hij op langwijligen toon, »ik heb het niet opgemerkt." »Gij zijt werkelijk een automaat, een rekenmachine," riep ik, »er is somwijlen iets bepaald onmenschelijks in u!" Hij glimlachte ondeugend.
Zij zette zich opnieuw in den ouden fauteuil en pookte het vuur op, en wierp er kolen en turven in en een enkel blok hout. Zij verwarmde even haar koud geworden vingers, en wreef zich de handjes, koel als wit satijn. Door de gesloten deur hoorde zij het geruisch der stemmen in de serre; meestal onderscheidde zij de fijne stem van Georges.... hij scheen heele verhalen te doen!
Toen de pendule twaalf uur sloeg, hief hij instinktmatig het hoofd op. Een doodsche stilte heerschte rondom hem. Plotseling herinnerde hij zich, dat te midden van deze duisternis en deze stilte het verraad sliep. Met weerzin rees hij uit zijn fauteuil overeind en spijtig legde hij de pen neer. Als zoekende naar zijn oude wilskracht, deed hij eenige schreden door de kamer.
„O, Goddank!” kreunde de zieke, en toen hij met behulp van mama weer zoover was aangekleed, dat Ildegard, zonder schaamrood te worden, haar papa kon zien, hielp de dokter hem in den fauteuil en zei gemoedelijk: „Ziezoo, nu zit u goed.
Er zitten gedachten in, en Wouter wist ze 'r uittehalen. Die dikke mevrouw is zeker tweehonderd pond zwaar ... de fauteuil, twintig ... de kussens ... hm ... stellen wy voor alles en alles ... tweehonderd-vyftig pond. Ik weeg maar tachtig, denk ik.
Wat hij dáár aanschouwde, was meer dan voldoende om zijn toorn gaande te maken. Daar zat „de vrouw,” stralend van geluk, blozend van gezondheid in den fauteuil, waarvan hij de zachte zitting maar al te goed kende; en op zijn plaats, in haar schoot spartelde een klein rooskleurig wezen, dat zij met een blik vol innige teederheid beschouwde en liefkoozend toesprak.
Zij voelde, dat zij zich overgeleverd had en haar lot nu was beslist. Vooruit nu in het leven, vooruit en altijd met hem, altijd bij hem, altijd naast hem, hij altijd haar nagaande met zijn eischenstellende liefde. En zij bestudeerde hem, bezag hem in zijn licht-grijze reispak, de beenen uitgestrekt op de fauteuil vóor hem, met zijn lage schoenen en elegante wit en rood gestreepte sokken.
En, ziet u, papa, Eugène en ik, wy zouden ... beneden staan, en ... er goed naar kyken, papa! Eugène bromde. Maar 't was karakteristiek dat niemand lachte by Pompile's voorstel om niet zonder terugzicht op zuinigheid z'n moeder 't venster uittehyschen aan 'n strop ... om den fauteuil. De buren! Juist, Eugène, de buren! Precies wat ik zeg!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek