Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 juni 2025
Toen de processie langs het havenhoofd heenkwam, teekenden de banieren en de witte mutsen der vrouwen zich in de verte af tegen het schelle blauw der zee, en nam die langzame optocht in den zonneschijn iets zeer reins aan. Estella voelde zich bijzonder door het kerkhof verteederd. Gewoonlijk hield zij niet van weemoedige zaken.
"Ze heeft geen bepaalden minnaar," antwoordde hij, "en men hoort zelfs niet van intriges, ze kon die echter wel hebben, want ze woont bij haar tante Estella en deze is een ervaren tooneelspeelster." Bij het hooren van den naam Estella viel ik mijn buurman in de rede, om hem te vragen of die dame ook een actrice was.
"Is de zee goed?" vroeg hij, om den schijn aan te nemen alsof hij eenig belang stelde in het baden zijner vrouw. "Heel goed", antwoordde Estella zich weer voorover wentelende. Mijnheer Chabre baadde nooit. Het water boezemde hem een grooten afschrik in, en hij verborg dit slechts door te zeggen dat de geneesheeren hem ten strengste het gebruik van zeebaden verboden hadden.
Nauwelijks was zij tien passen verder gekomen of de strik van haar parasol ging los en de Chabre's vernamen eene stem die hen achterna riep: "Mevrouw, mevrouw...." Het was Hector, die haar strik had opgeraapt. "Duizendmaal dank mijnheer", sprak Estella met rustigen glimlach. Het was een zeer zachte, zeer brave jongen.
Te Piriac leidde men een eentonig leven en Estella, die aan het gewoel van Parijs gewoon was, zou zich doodelijk verveeld hebben, indien Hector geëindigd was met hen dagelijks te bezoeken. Ingevolge van eene wandeling, die zij samen langs de kust maakten, was hij zeer bevriend met mijnheer Chabre geraakt.
Zij liepen over een uitgestrektheid van een halve mijl langs de zee, er waren veel grotten en half omgeworpen door de golven. Volgens hem, kon men geen woester schouwspel genieten. "Welnu, dan zullen wij morgen gaan", eindigde Estella. "Is de weg daarheen lastig?" "Neen, er zijn twee of drie doortochten, waar men natte voeten krijgt, dat is alles".
Hector waagde het niet de oogen naar haar op te slaan, als maakte haar tegenwoordigheid hem beschroomd. "Guérande is al een heel mooi stadje", eindigde Estella met op haar welluidende toon te zeggen. "O heel mooi", stotterde Hector, haar plotseling met den blik verslindende.
Hij las nooit romans en zou, zoodra hij meerderjarig werd, een leelijk nichtje trouwen. "Hoe! Zijt gij nauwelijks twintig jaar oud!" riep Estella, en wierp dien reusachtigen knaap een verbaasden blik toe. En zij werd moederlijk jegens hem gestemd. Zij stelde belang in dien bloem van het krachtige ras van Bretagne.
Estella, die zich sedert haar huwelijk in romans verdiepte, wierp een smachtenden blik op de vensters met hunne kleine in lood gevatte ruitjes. Zij dacht aan de roman van Scott. "Ik heb tien torens geteld!" riep mijnheer Chabre, toen zij tot hun uitgangspunt waren teruggekeerd.
"Ik zal een mandje meenemen, om er mij nog eens mede vol te proppen". En zich met eene geestige bedoeling tot zijne vrouw keerende, voegde hij erbij: "Nu ditmaal zal het misschien helpen!" Den volgenden dag moest men op laag water wachten, om zich op weg te begeven. Maar aangezien Estella niet gereed was, geraakte men in den late en ging men eerst om vijf uur van huis.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek