Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juni 2025
En te gelijk zat diep in 't dichtertje 't beest gedoken voor den sprong, dat zich zat wilde vreten aan alles wat als een temptatie in onverschilligheid om hem heen had gestaan en langs hem was geloopen en hem niet erkend had. En haar eerst, 't mooie, 't beminde eerst, zoo dat er geen pardon meer zou zijn voor al 't mindere.
Zoo dichtte 't dichtertje z'n eindelooze gedicht verder en de domste vrouw kan dat meedichten. Maar bij elkaar komen konden ze niet en dat was misschien juist 't mooie. Bij de Hobbemastraat keek haar man even naar den conducteur en direct ging die z'n hand naar de schel. En ze stond op en liep achter haar man door de tram, correct en statig en zag niemand.
En hij hoorde hem vragen met z'n correcte Museumkwartier geluid: "Zal ik 't licht aan laten, Clara?" Want ze heette natuurlijk Clara, de schitterende. En 't dichtertje dacht datti "pardon" tegen haar zou zeggen op een gegeven oogenblik. Ja, God laat de gedachten van een mensch raar dolen en er komen vreemde passages voor in zoo'n gedicht zonder eind.
Meneer zat correct rechtop tegenover haar, keek op z'n horloge en zei iets, hoe laat 't was natuurlijk. Daarna spraken ze niet meer. Ze waren ongetwijfeld getrouwd. 't Dichtertje dacht, dat ze op bezoek waren geweest en naar huis gingen om te eten. En of ze een kindje zou hebben of kindertjes. En of haar man zich correct zou gedragen in de slaapkamer.
Zelfs de palen met de booglampen, aan 't begin en 't eind van de brug, staken hoog boven 't wieltje uit. 't Geeft niet veel of je op een spoorbrug staat op een ijzeren zuiltje. Je kunt er hoogstens van aan 't denken raken en dat deugt heelemaal niet. En 't dichtertje dacht, dat je beter zoo'n wiel kunt wezen dan een dichtertje. Zoo'n wiel is van ijzer, maar een dichtertje niet.
God weet waar die nu zat, eerst hadden ze mekaar geschreven, maar toen had dat opgehouden, je wist niet meer wat je schrijven moest. Hein hatti een tijdje geleden nog eens ontmoet. Die moest en die zou schilderen. De ziel der dingen schilderdeni, maar 't bracht nix op en toen z'n vader was gestorven hatti heelemaal nix. In jaren had 't dichtertje hem niet gezien.
De duivel knikt en lacht en knijpt een oog dicht. "Maatje, die meneer heeft al dien tijd naar u gekeken." Gelukkig, 't dichtertje hoort niets, zijn gedicht zonder eind is weer in een stadium datti er stapel zot van wordt. Hij ziet op dat terras al die vrouwen zitten en er gaan er voorbij op straat.
Z'n bakkebaarden kon je van achteren zien en toen i bezadiglijk de twee treden opstapte om in 't station te gaan, glom de lage avondzon in Gods gepoetsten linkerschoen. "Wie was die meneer?" vroeg 't dichtertje. "God" zei de duivel en de knobbels op z'n voorhoofd werden grooter. 't Dichtertje sprak niet.
Eens op de Zaandammerboot zat een verloofd stel naar 't water te kijken, hij had zijn rechterarm om haar schouder en hield haar rechterpols vast en zij legde weer haar linkerhand op zijn rechter en zoo zaten ze dicht tegen elkaar aan. 't Dichtertje keek naar hen, zoo'n net verloofd stel is zoo aardig om te zien.
Intusschen liep 't beminde dichtertje kalmpjes als een net burgerheertje zijn wegje af naar z'n graf en op 't Damrak en op 't Rokin en in heel Amsterdam en overal ging 't verkeer z'n gang, alsof er aan 't dichtertje niets gelegen was.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek