Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juli 2025
Wie de man was die in dat rijtuig zat, vernamen wij niet, maar wel had Deine-Meu, die de hoeve Het Uiversnest bewoonde 't welk juist aan den weg lag gezien, dat de mins in 't rietuug zien koetsier had oangetikt, waarop deze met de zweip had achterum gesloagen, zoodat 'en jungske van vief of zes joar, dat achterop stong en met zien verkleumde henjes 'en iesder of'en ding had vastgehouwen, van de tree af, en veur dood op den weg was neergevallen.
Deine-Meu keek noar 't vuur en nam den vuurlêpel, en lei 'm zóó dat 't moar 'en handtast was, went.... Dissel trok zoo'n iesderig gezicht, en ze wou niet dat Geurt binnen zou wêzen. "'k Het in d' Oost 'en ongelukkig lêven gehad, en...." "In d' Oost! In d' Oost?" riep Deine-Meu: "Wou ie me leugens op de mouw smerren! Asof ik niet wiest da'j as schandoal in 't groote pakhuus gebrocht zint."
En, toen ten slotte de zoon naast de kribbe des vaders op de knieën viel, en de hand van den schuldige met warmte vatte en riep: "Toe voader, zucht nog ens.... God heurt oe geerne zuchten. Toe! toe voader, gleuf toch wat Deine-Meu dukkels zeit: "'en mins is 'en mins, moar God is God! en as 'en zondoar bidt, dan greint God, en as ie dan wil opstoan, dan griept God 'm bij de hand.
Toen, neen, toen herkende hij hem niet, maar nu.... door het daglicht beschenen, nu.... ja, ondanks de jaren, die er verliepen sedert hij hem voor de laatste maal zag, nu herkende hij hem terstond, en eensklaps kwam hij tot de zekerheid dat de beschonkene van den vorigen avond, dat hij, die Deine-Meu moest hebben overrompeld en thans zijn hand naar het hare uitstrekte, de man was, waarvoor de oude vrouw hem Paul leerde bidden, voor wien zij hem, ondanks de treurige herinneringen der jonkheid, liefde had ingeboezemd, dat die man, die nietswaardige: Teunis Dissel.... zijn vader was.
Ja, liefde, want Deine-Meu hield van Anneke en Paul alsof het kinderen van Miechel en haar geweest waren, en, wederkeerig hadden eigen kinderen zich niet sterker aan de goede vrouw kunnen hechten, dan Anneke en Paul het deden.
En Deine-Meu....? Wat ook de dorpelingen van de ouwe vriester mochten afgêven, dat ze zoo stroef, en zoo strak, en zoo knieperig was, gelukkig hoorde ze 't niet; en al hadde ze 't gehoord, 't zou haar weinig gedeerd hebben, want, zij had in die kinderen hervonden, wat ze met Miechel die in Rusland bleef, en met al de bloedverwanten, waar ze zooveel van gehouden had, verloor: ze had liefde teruggevonden.
Tien jaren verliepen zonder dat er op 't Uiversnest eenige belangrijke verandering kwam. Deine-Meu werd wel ieder jaar een jaartje ouder, maar ook ieder jaar zag ze al meer en meer de boompjes groeien en bloeien, waarvan zij, toen ze nog twijgen waren, vrijwillig de verzorging had op zich genomen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek