Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 mei 2025
Met deze bries kunnen we er morgen vroeg om negen uur zijn." Kapitein Davenport raadpleegde de kaart en overlegde lang. "Als we het schip hier op het rif laten loopen," voegde McCoy erbij, "zouden wij toch in de booten naar Barclay de Tolley moeten." De kapitein gaf zijn orders, en opnieuw draaide de Pyreneeën vóór den wind om zich nog eens op die ongastvrije zee te wagen.
Een patriarchale baard, ongeknipt, daalde neer tot halfweg zijn borst. Twee kwartjes zouden hem bij een uitdrager compleet hebben uitgerust zooals hij nu voor hem stond. "Soms familie van McCoy van de Bounty?" vroeg de kapitein. "Mijn overgrootvader." "O", zei de kapitein, en hij bedacht zich. "Mijn naam is Davenport, en dit is mijn eerste stuurman, mijnheer Konig." Ze schudden elkaar de hand.
Kapitein Davenport bracht zelfs den chronometer in de barkas: hij vreesde dat ieder oogenblik het dek in de lucht zou vliegen. Den geheelen nacht woog die vrees zwaar op allen, en in het eerste morgenlicht staarden ze elkaar in de holle oogen en vermoeide gezichten, alsof ze verwonderd waren dat de Pyreneeën nog hield en zij nog leefden.
Hij zweeg, en keek kapitein Davenport onderzoekend aan. Deze stond over de kaart gebogen met een passer in zijn hand, en had juist een diep gebrom laten hooren. "Is er nergens een lagune met een invaart dichter bij dan Hao?" vroeg hij. "Neen, kaptein, dat is het dichtste bij." "Nu, het is driehonderd veertig mijlen." Kapitein Davenport sprak heel langzaam, vast besloten.
De kok kwam uit zijn kombuis om te luisteren, en de kajuitsjongen hing naast hem over de deur. Toen kapitein Davenport de situatie uitgelegd en zijn voornemen om naar Mangareva te loopen geuit had, brak er een geweldig rumoer los. Tegen een achtergrond van kelig gegrom rezen ongearticuleerde kreten van woede, met hier en daar een duidelijk te onderscheiden vloek, een woord, een zin.
De Pyreneeën zeilde de tien mijlen, ze zeilde tien mijlen verder, en de uitkijken in de drie masten zagen niets dan de naakte, zon-overspoelde zee. "Maar het land is er, zeg ik je," schreeuwde kapitein Davenport hun toe vanaf de kampanje. McCoy glimlachte kalmeerend, maar de kapitein keek rond als een krankzinnige, greep zijn sextant, en deed een chronometer-waarneming.
"Maar wat als de brand uitslaat? Het kan ieder oogenblik gebeuren." "Houdt uw booten klaar in de vallen. Dezelfde bries zal uw booten naar Mangareva brengen, als het schip onder u uit brandt." Kapitein Davenport overlegde een oogenblik met zich zelf, en toen hoorde McCoy de vraag die hij liever niet had willen hooren, maar die hij voelde komen. "Ik heb geen kaart van Mangareva.
Toen kapitein Davenport zijn bevelen gaf, weigerde de bemanning haar dienst. Ze verklaarden dat ze genoeg hellevuur onder hun voeten gehad hadden. Daar lag het land. Wat kon het hun schelen of het schip er niet kon komen? Zij konden er in de booten komen. Laat 'r branden. Hun levens waren hun nog wat waard. Ze hadden het schip trouw gediend, nu gingen ze zichzelf dienen.
McCoy en de stuurman probeerden het en voelden de lijn nijdig trillen en zoemen in den greep van den vloedstroom. "Een vier-knoops-strooming", zei mijnheer Konig. "En een oostelijke in plaats van een westelijke", zei kapitein Davenport, en staarde McCoy verwijtend aan, alsof hij hem de schuld wou geven.
Kapitein Davenport vloog er heen en kon nog juist op tijd de spaken grijpen om te voorkomen dat het schip zou zwaaien in den stroom en op het rif zou loopen. "Zorgt u maar voor de booten", zei hij tegen mijnheer Konig. "Haal er één tegen het schip aan, op zij van den spiegel... Als ik overboord ga zal het bliksems vlug zijn."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek