Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 mei 2025
"Elf", antwoordde kapitein Davenport, met een laatsten blik naar het voorbij ruischende water. "Elf knoopen. Eens even kijken, als we die vaart houden zullen we Mangareva morgen vroeg tusschen acht en negen in zicht krijgen. Ik zal het schip op 't strand hebben om tien uur, elf uur op z'n laatst. En dan is al uw zorg voorbij."
Kapitein en stuurman werkten de positie van het schip uit met behulp van de Sumner-methode en hun berekeningen klopten, en om twaalf uur klopten ze weer; en daarna toetsten ze de waarneming van 's morgens aan die van twaalf uur. "Nog vierentwintig uur en we zijn er", verzekerde kapitein Davenport. "Het is een wonder dat het dek het uithoudt. Maar het kan zoo niet duren; het kan niet.
Bij zonsopgang, met Pitcairn drie mijlen te loevert, bemerkte kapitein Davenport twee kano's, die op hem aanhielden. Weer klauterde McCoy op tegen den ijzeren wand van het schip, en sprong over de verschansing op het heete dek. Hij werd gevolgd door vele pakken gedroogde bananen, elk pak gewikkeld in droge bladeren. "Nu, kapitein," zei hij, "gooi je ra's om, en vooruit om je lieve leven.
"We zijn niet in Hao vóór tien of elf uur", jammerde kapitein Davenport om zeven uur 's morgens, toen de vluchtige belofte van zon weggevaagd werd door dikke wolkenmassa's in den oostelijken hemel. En een oogenblik later vroeg hij klagelijk: "En wat doen de stroomingen?" De uitkijken in de masten konden geen land signaleeren, en de dag ging voorbij onder hevige vlagen en druilerige blakten.
Kapitein Davenport draaide verscheiden spaken rond, hield dan plotseling stil en draaide er één terug om het schip te houden. "Recht zoo." "Recht ligt ze pal op d'r koers."
Kapitein Davenport keek naar achter, naar het kielwater van de Pyreneeën, dat schuin afzakte. "Groote God!" riep hij. "Een oostelijke strooming! Kijk eens!" Mijnheer Konig was ongeloovig. McCoy had er geen verstand van, ofschoon hij zei, dat hij geen reden zag waarom er in de Paoemoetoe's geen oostelijke strooming zou loopen.
De Pyreneeën begon door het water te glijden, en worstelde tegen een strooming die haar op die brekers dreigde te zetten. Officieren en mannen werkten als krankzinnigen, zelfs de kok en de kajuitsjongen, kapitein Davenport zelf, en McCoy hielpen een handje. Het scheelde een haartje.
Af en toe snel loopend, en zelfs nu en dan overgaand in een onwaardig huppel-gangetje, onderzocht kapitein Davenport het dek van zijn schip. "Het is nog maar een kwestie van uren, zoo niet van minuten", verklaarde hij toen hij weer op de kampanje kwam. De kreet "Land" kwam naar omlaag uit den mast-top.
Kapitein Davenport wees het aan op de kaart die hij boven op de kajuit had uitgespreid. "Het kan niet meer dan honderd mijlen aan lij liggen." "Honderd en tien." McCoy schudde twijfelend zijn hoofd. "Misschien kunnen we het doen, maar het is erg gewaagd. Ik zou het schip op 't strand kunnen zetten, maar er is even veel kans dat we op 't rif komen. Een leelijk gat, een heel leelijk gat."
"Het is de uitdamping van de groote lagunen er zijn er zóó veel", legde McCoy uit. "Die verdamping gooit het heele systeem van de passaatwinden onderste boven. Zelfs loopt de wind soms heelemaal om en blaast halve stormen uit het zuidwesten. Dit is de Gevaarlijke Archipel, kaptein." Kapitein Davenport keek den ouden man aan, deed zijn mond open, en wilde gaan vloeken; maar hij hield zich in.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek