Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 oktober 2025
Bemerkend dat de hand naar hen wees, trad Scrooge naderbij om te luisteren naar wat zij zeiden. "Neen," zei een groote dikke man met een monsterachtige onderkin. "Ik kan je d'er niet veel van vertellen, hoe dan ook. 't Eenige wat ik wéét, is, dat hij dood is. "En wanneer heeft hij 't afgelegd?" vroeg een ander. "Gisterenavond, geloof ik."
De koewachtertjes, allen in een groepje op een afstand, met hun zweepen in de hand, riepen het nog eens halfluid naar Fonske, met als 't ware schrikbevangen stemmen: De groaf es d'er euk bij! De groep stapte in het schuitje en de groene Engelsche, roeide hen met een paar flinke riemslagen over.
't Vragen sou ik meenen, staat frai. Wat ze' jai Geer, daar kan je Graufader toch nie' boos om worde. Laat haar d'er buite, viel Tante haastig in, ongerust. Blijkbaar had zij de zaak liever stil gehouden voor Geertje. Maar nu lichtte zij in, toen de bult was vertrokken.
Maar dan moest het ook maar, dan moest het maar, zoo kon ze zich niet inhouden! Ze wist het, ze zat daar, klein en zwak, met de huilstrepen op d'er gezicht, tegenover een plomp-grooten man, die wreede dingen zei; maar in haar flitste ook lust op tot wreed-zijn, giftige drang om terug te sarren, om heel hooghartig te doen en te spotten om 'es hard terug te slaan, zoo zwak als ze was.
Zij trilde van verontwaardiging en woede, eensklaps vast besloten er korte metten mee te maken. "'t Es goed, moeder, 'k ben blije da 'k da amoal wete; d'er zal hier gauwe goan veranderijnge komen," zei ze beslist; en als in krachtdadig besluit kneep ze strak haar lippen op elkaar.
Voor alle verdere schikkingen hadden zij zich te wenden tot den dorpsnotaris. "D'er es verdriet op 't kastiel," merkte Alfons fluisterend op, terwijl zij door het statig ingangshek in de groote beukenlaan terugkwamen. Rozeke schudde weemoedig het hoofd. "Alles hên wat de weireld geven kan en tòch nie gelukkig zijn," zuchtte zij. Zij, ten minste, waren nu toch wèl gelukkig!
We komme d'er toch nog wel? vroeg ze, toen het tuinhekje dichtklapte. Ja, wij zijn bijtijds, zei Groo'va. Zeg Groo'moe nog eens goeden dag. Tusschen de groote begoniabladen zag ze, stilstaand, Groo'moe's gezicht. Ze wuifde met hand en handschoenen; een van de handschoenen viel; toen ze hem had opgeraapt, wuifde ze nog eens. Bij den draai van den weg bleef ze even staan, en wuifde weer.
Is je Aum d'er niet?... Roep jai je Tante n'es voor me. De bult en Tante bleken gemeenzaam. Riek, vroeg hij, hait je man nou geschreive? Geertje kreeg den indruk, dat die vraag Tante verlegen maakte. Tante meende zoo zei ze van wel, maar zeker weten dee' ze 't niet, 't was zoo'n moeilijke brief voor de'r man om te schrijven. Wa's d'ar nou voor moeilijks an! Als de'n ouwe nie' wil, dan wil ie niet.
"Zeu," zei moeder Van Dalen, minachtend de schouders ophalend, toen zij 't verhaal hoorde; "wel zeu, hij 'n es nog nie thuis! O, hij zal versmeurd zijn in de voart. Weet-e wat dat-e gij doet, jongen, goa gij noar de sandurms en geef het aan. Ze zillen d'er zij wel noar zoeken en 'k zal ik te binst noar Roze goan."
Nou kijk 'is an! riep Geertje overtuigd. Wel begreep ze veel niet, in het gesprek, maar wat ze begreep was genoeg voor haar drift. Tante had haar aangezien, en plotseling op anderen toon: O ja, maar as jai ons no' ga tegewerke, geef je graufader zeker niks. Ik? wat heb ik d'er mee te make! Nou ... 'et is toch jou geld ook. Tante zei niets meer, als aarzelend sjokte ze 't keukentje in.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek