Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juli 2025
De voorlooper richtte hier dadelijk een karavaan in en bijna in rechte lijn voorttrekkende naar het Westen, kwamen John Cort, Max Huber, Khamis en Llanga den 20en Mei in de factory aan, waar zij door hunne vrienden, die hen reeds als verloren hadden beschouwd, met open armen werden ontvangen. En dokter Johausen?... En het negerdorp in de lucht?
"Maar doelloos, als wij het dier niet kunnen meenemen", antwoordde John Cort. "Dat is een oogenblik werk", zei de voorlooper. Inderdaad wist hij het vlot handig naar den oever te sturen tot aan de plek waar de antilope lag en daar werd het spoedig gevild en ontweid, waarna de goede stukken op het vlot werden gebracht.
Zou diegene, die haar droeg, de drie reizigers dus bespieden? Of wilde hij hen als 't ware voorlichten en den weg wijzen, dien zij gaan moesten? Er was geen tijd of gelegenheid meer voor beraad, er bleef niets over dan voort te loopen. "Als hij ons maar uit dit doolhof brengt, dan ben ik tevreden", zei John Cort. "Wel vriend Max, is dit nu ook nog niet vreemd en onverwacht genoeg voor je?"
"Ja, en ik kan niet begrijpen, waarom hij ons niet in zijn paleis ontboden heeft", voegde John Cort er bij. Hoe het zij, het stond vast, dat de geleerde, uitgegaan om tusschen apen te leven, terecht gekomen was tusschen een volk, dat reeds op den menschelijken ladder stond en tot dusver nog onbekend was.
En Max, John Cort en de voorlooper volgden weldra zijn voorbeeld. Of de kogels doel getroffen hadden, was niet te zeggen, van mikken kon geen sprake zijn, men moest maar in de dichte massa vuren. En wat zou het gebaat hebben, al was elke kogel doodelijk geweest, wat beteekenden vier olifanten minder op zulk een troep?
Hij riep John Cort en Max Huber, de boom dreef steeds nader, daar klonk eensklaps een kreet, alsof een menschelijk wezen om hulp riep, en plotseling stortte zich iets uit den boom en trachtte den oever te bereiken. Zonder recht te weten wat hij deed, zonder een woord te spreken, sprong Llanga in het water en wist het kleine wezentje te grijpen.
De vluchtelingen waren thans voor de olifanten veilig, maar zouden minstens zes uren in deze dichte duisternis moeten doorbrengen! Zes lange uren van gevaar en angst! "Wij moeten wakker blijven", fluisterde Khamis, zoodra hij wat op adem gekomen was. "Ja", antwoordde John Cort, even zacht, "wij moeten ons gereed houden op een aanval van de inboorlingen.
"Ik ben straks den oever honderd pas langs geloopen", hernam John Cort, "maar ik heb geen enkelen aap gezien." "Gelukkig! Ik hoop, dat wij onze patronen beter kunnen gebruiken. Het liet zich aanzien, dat wij waarlijk al onze kogels op de apen moesten verschieten."
"Neen, zeker niet", beaamde John Cort. "En die zwarte wilden zullen ons nooit goedwillig heen laten gaan", zei Max Huber. "Er is dus maar één ding: vluchten." "En wel dadelijk!" voegde Khamis er bij. "Kom mede, wij moeten de trap trachten te bereiken en het woud insnellen." "Alles goed en wel", zei Max Huber, "maar de dokter..." "De dokter?"
Het eenige wat John Cort en Max Huber hieruit konden afleiden, was, dat de Wagdies hunnen Koning gingen begroeten en deze zich dus in al zijn luister aan het verzamelde volk zou vertoonen. Hunnerzijds konden zij geen deftige kleeren aantrekken, zij hadden niets dan hun jachtkostuum, tamelijk versleten nog wel.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek