Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juni 2025
Ik heb het in mijne macht Betsy bij de Van Berenvelts te introduceeren. Ik zal er morgen dadelijk werk van maken. Heeft Betsy slag, om aan het jonge meisje wat te leeren, dan zal ze werk genoeg vinden ik ben er zeker van!" »Dank je, Arnold!" klonk het even ernstig. »Ik wist wel, dat je me begrijpen zoudt! Betsy zal haar best doen! Ze kan niet anders!" Er volgde eene kleine pauze.
"Wanneer ik er niet meer ben, zul je dan ook goede vrienden met Betsy blijven je bent soms nog zoo driftig beloof je 't me? Hu! wat ben ik koud; dek mij wat beter toe. Goeie jongen, zoo'n eind voor mij te komen loopen! Laat mij eens drinken; 't begint weer te gloeien in mijn hoofd." "Zou je niet wat gaan slapen, juffrouw?" "Ja! Geef mij je hand, Dorus; laat ik die vasthouden.
Betsy, die louter uit nieuwsgierigheid op verzoek van Suze gekomen was, scheen de zaak niet onaardig te vinden; terwijl hare zuster, enkel uit beleefdheid voor de meisjes De Milde verschenen, met groote inspanning den gedurig terugkeerenden lust tot geeuwen onderdrukte. Na eenige moeite, na eenig over- en weerspreken, kwam eindelijk dit tooneel tot zijn eisch, en ging men verder.
De oude mevrouw Van Raat kwam een enkele maal des avonds thee drinken bij haar zoon op het Nassauplein; zij werd dan zeer vroeg, om zeven uur, door haar coupé gebracht, waarmede zij om halftien weder vertrok. Dezen keer was Betsy nog boven, zeker met Ben, zooals Eline mevrouw Van Raat verzekerde, hoewel zij wist dat Anna, de kindermeid, den kleinen jongen naar bed placht te brengen.
Betsy gevoelde, terwijl Paul sprak, iets, alsof het niet stond, dat Henk toch zoo totaal zijn tijd "verlummelde" met zijn paard en zijn honden.... Maar wat te doen; zij had al zoo dikwijls aangedrongen, en het was er nu geen geschikt oogenblik toe, in het bijzijn der oude mevrouw Van Raat. Kom Paul! riep Eline op eens, willen we wat gaan zingen?
Hij zegt geen stom woord, en zit met zijn bête gezicht aan zijn horlogeketting te morrelen, tot ze gaan whisten, in de pauzen. Eenigszins driftig zette Betsy den eenen voet achter den anderen, en schopte een schoentje uit, van goudleêr, met kralen. Eline rekte zich, kwijnend. Heb je gezegd aan mevrouw Verstraeten, dat ik ongesteld was?
Eline, wordt je krankzinnig? riep zij, maar Eline liet haar niet uitspreken. Zij bleef vlak voor Betsy staan en hare sidderende handen balden zich. Ik zeg je, je agaceert me, je agaceert me met dat geroep over je huis. "Mijn huis! Mijn huis!"
Vroeger, vier, vijf jaar geleden was Bernard erg verliefd geweest op Betsy en zij had hem ook graag mogen lijden, maar ze was toen zeventien, hij amper twintig; 't was niets geweest, een onvolwassen, vluchtig gevoel, een kalverliefde.
De hevige waanzin der rampzalige vrouw maakte elke rechterlijke vervolging onmogelijk; Suze's leven was voor altijd bedorven, haar naam en persoon gingen voor goed schuil achter de sombere muren van een krankzinnigengesticht. Zijne Betsy, zijne lieve bruid, mocht in het minst niet lijden door de misdaad van hare zuster, hield André vol.
Vaak vonden mevrouw Van Raat of Betsy, mevrouw Verstraeten of Marie en Lili haar zóo, ongekleed, slordig, wezenloos starende uit het venster. Zij las niet, zij deed niets, en er gingen uren voorbij, dat zij ook aan niets dacht.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek