Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juni 2025
"Ze heeft zeker gevonden, dat 't beter voor je was niet te weten, wat de kabouter precies gezegd had. Ze wou natuurlijk liever jou helpen dan den ganzerik." "'t Is vreemd, Bataki, dat je er altijd slag van hebt me uit mijn humeur en ongerust te maken," zei de jongen.
Het had geen venster, maar enkel een rij kijkgaten, met zwarte luiken afgesloten en bijna altijd goed met boomen dichtgemaakt. In dat huis had Bataki nooit kunnen kijken, en daarom wekte dat zijn verwondering meer dan iets anders. Hij sprong rond op het dak om een gaatje te vinden, en hij zat dikwijls op den hoogen schoorsteen, en keek door de nauwe opening.
De wind wilde het luik niet meer opengooien. Geen enkele deur, geen kijkgat, dat niet gesloten was. De raaf was doodeenvoudig gevangen. Bataki begon om hulp te roepen, en hield dat den heelen dag vol. Er zijn zeker geen dieren, die zoo volhardend zijn in 't leven maken als raven, en al gauw werd het ver in 't rond bekend, dat hij gevangen zat.
"Ik dacht het wel," zei Bataki, "want toen we elkaar het laatst ontmoetten, sprak je er zoo trotsch over, dat er niets zoo leelijk was, als een vriend ontrouw te worden, die op je vertrouwt. Je moest Akka eens naar de voorwaarden vragen. Je weet, dat ze bij je thuis geweest is, en den kabouter heeft gesproken." "Daar heeft Akka me niets van verteld," zei de jongen.
Duimelot zat op Akka's rug, maar de andere reisgenooten hadden ze op een eiland in Runn gelaten, omdat Akka meende, dat ze meer schade dan nut zouden hebben gedaan, als ze mee naar Falun gekomen waren. Toen Akka een poos met Bataki aan het overleggen was geweest, nam ze Duimelot op den rug, en vloog naar een boerderij, die vlak bij de zwavelkeuken lag.
Ze hadden diep medelijden met de raaf, maar geen van hen kon iets bedenken om hem te helpen. Op eens riep Bataki hun toe, met zijn scherpe, knorrige stem: "Stil! jelui daar buiten! Luister nu naar mij! Als jelui me helpen wilt, ga dan heen, en zoek de oude wilde gans, Akka van Kebnekaise en haar troep. Ik denk, dat ze in dezen tijd van 't jaar in Dalecarlië zijn.
Bataki, de raaf, stond buiten op de vensterbank, en toen de student dat zei, pikte hij met den bek tegen het venster. De jongen begreep, dat hij zijn aandacht wilde trekken, zoodat hij niets zou verzuimen, als de student de rechte woorden zou zeggen. "Och, je zou niet met mij willen ruilen," zei hij. "Wie eenmaal student is, kan toch nooit iets anders willen wezen."
"Zou misschien het werk beter gaan, als ik je een verhaal vertelde?" vroeg hij. "Ja, dat kon wel," zei de jongen, maar tegelijk gaapte hij, en was zóó slaperig, dat hij nauwlijks zijn werktuig kon vasthouden. "Ik zal je eens wat zeggen, Duimelot," zei Bataki. "Ik heb al een lang leven achter mij. Ik heb veel goeds en veel kwaads ontmoet, en verscheiden keeren ben ik door de menschen gevangen.
Bataki heeft lang genoeg geleefd, om te leeren zijn mond te houden." Met die woorden sloeg hij de vleugels uit, en vloog weg. Akka stond op het veld bij de zwavelstokerij te slapen. Maar het duurde lang, eer de jongen naar haar toeging, om haar te roepen. Hij was mismoedig en bedroefd, omdat hij een grooten schat had verloren, en vond, dat hij niets had om zich op te verheugen.
Maarten, de ganzerik, keerde zich om naar de wilde ganzen, om te hooren, wat ze daarvan zeggen zouden. Maar ze stonden in de lucht te kijken, alsof ze aan heel andere dingen dachten. "We moeten toch niet heelemaal ons ontbijt vergeten," zei Akka, en vloog haastig op. Er was geen plaats in Zweden, waar Bataki, de raaf, zóó veel van hield als van Falun.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek