Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juni 2025
"Je weet, dat het niet zoo gemakkelijk is, een ganzerik behouden en wel door het land te brengen," had Bataki toen gezegd. "Je kon nog wel eens een anderen uitweg noodig hebben, als je dat niet lukte. Maar als je het niet weten wilt, zal ik wel zwijgen." En toen had de jongen weer gezegd, dat hij er niets tegen had, als Bataki over dat geheim wilde spreken.
Maar de jongen kon er niet tegen, dat men hem verdacht ergens bang voor te zijn, en een oogenblik later zat hij op den rug van de raaf. Toen had Bataki hem naar Uppsala gebracht. Hij had hem op een dak neergezet, en hem verzocht rond te kijken, en hem gevraagd, wie hij wel meende, dat hier in deze stad woonde en regeerde. De jongen had de stad overzien.
't Was een mooi landschap met hooge rotsen, maar er lag geen groote en vruchtbare, bebouwde streek onder aan den berg. De dorpen lagen ver van elkaar, en de akkers waren klein. Bataki volgde de rivier naar 't zuiden, tot ze in de buurt van een dorp kwamen. Daar streek hij neer op een stoppelveld, en liet den jongen afstappen. "Op dit veld groeide koren van den zomer," zei Bataki.
Toen het eindelijk Bataki gelukt was van dit alles eenigszins op de hoogte te komen, zweefde hij weg naar de griezelige steenwoestenij, om er over na te denken, waarom er geen gras tusschen de steenblokken groeide, of hij vloog naar het meer Tisken. Dat hield hij voor het wonderlijkste, wat hij nog ooit had aangetroffen.
"Dat dacht ik vanmorgen ook, toen ik wakker werd," zei de student. "Maar je moest maar eens weten, wat mij vandaag is overkomen. Met mij is 't nu uit! 't Was wezenlijk het beste voor me, als ik met de wilde ganzen kon wegvliegen." De jongen hoorde Bataki aan het venster pikken, en zelf werd hij duizelig en kreeg hartklopping, want nu leek het wel, of de student de juiste woorden zou zeggen.
"Ik zou wel eens willen weten, of die mijneigenaar de laatste was, die het zag," zeide de jongen. "Ik zal je zeggen, wie het 't laatste gezien heeft, als je een gat in den muur hebt gemaakt, en mij bevrijdt," zeide de raaf. De jongen sprong op, en begon wat vlugger te werken. Hij vond, dat Bataki dat op een vreemden, beteekenisvollen toon zei.
Maar destemeer hield hij van 't kleine meertje Tisken. Bataki, de raaf, hield van alles, wat geheimzinnig was, alles wat aanleiding gaf tot peinzen en nadenken, en de gedachten in beweging bracht. En daarvan vond hij veel aan de zwarte zijde van de stad.
"Je kunt er van op aan, dat hier heel wat wolven waren vroeger." "Dat was een beste schuilplaats voor hen," zei de jongen. "De menschen, die hier beneden in 't rivierdal woonden, hadden 't vaak heel moeielijk door hun schuld," zei Bataki. "Kun je misschien een paar mooie wolvengeschiedenissen vertellen?" zei de jongen.
Wie roept daar?" antwoordde de mensch. "Is hier ook een stad in dit land?" herhaalde de jongen. "Ik wil weten, wie me roept!" schreeuwde de mensch terug. "Ik dacht wel, dat ik geen goed antwoord zou krijgen, als ik een mensch wat vroeg," riep de jongen. Het duurde niet lang, of de mist verdween, even gauw als hij gekomen was, en de jongen zag nu, dat Bataki over een breed rivierdal vloog.
"Kijk eens of je niet iets eetbaars kunt vinden." De jongen volgde zijn raad, en het duurde niet lang, voor hij een korenaar vond. Terwijl hij de korrels eruit haalde, en ze opat, begon Bataki met hem te praten. "Zie je die mooie rots daar, vlak in 't zuiden?" vroeg hij. "Ja, die zie ik altijd door," zei de jongen. "Die heet de Sonrots," ging de raaf voort.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek