Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 oktober 2025
"Augustine, gij weet wel dat ik het niet van dien kant heb beschouwd," zeide Ophelia, blijkbaar zachter wordende. "Nu ja, het zou wel wezenlijk een zendelingswerk kunnen zijn." En dit zeggende zag zij het kind aan met een blik, die eenigszins gunstiger was. St. Clare had de rechte snaar geraakt. Ophelia's geweten was altijd terstond wakker.
Haar vader, wiens eenig kind zij geweest was, had haar nooit iets geweigerd dat binnen het bereik der mogelijkheid lag; en toen zij als een schoon en rijk meisje de wereld intrad, kwamen natuurlijk alle mannen, die haar voor een goede partij hielden, aan haar voeten zuchten, en twijfelde zij niet of Augustine moest zich zeer gelukkig achten dat hij hare hand verwierf.
Deze trad binnen, wierp een enkelen blik op het kind en bleef toen even stilstaan als de anderen. "Wanneer heeft die verandering plaats gehad?" vroeg hij Ophelia fluisterend. "Tegen middernacht," was het antwoord. Marie, door de komst van den dokter opmerkzaam geworden, kwam haastig de kamer binnen. "Augustine! Nicht! O! Wat!" begon zij. "St!" zeide St. Clare met een heesche stem.
Clare niet nalaten in deze vergissingen een ondeugend vermaak te stellen, en somtijds Topsy bij zich te roepen, om haar, in spijt van Ophelia's tegenstribbelen, de aanstootelijkste plaatsen nog eens te laten herhalen. "Hoe denkt gij, dat ik iets met het kind doen kan, als gij zoo wilt voortgaan, Augustine?" zeide zij dan. "Ja, het is te erg, ik zal het niet weer doen.
"Christelijk of niet, het is waar," antwoordde Alfred, "en het is omtrent even christelijk als de meeste andere dingen in de wereld." "Wel mogelijk," zeide Augustine. "Och, het praten helpt niet, Augustine. Ik geloof dat wij dat alles wel vijfhonderd malen met elkander zijn rond geweest. Wat zegt ge van een spelletje triktrak?"
Een oogenblik later kwam Ophelia aan, ten hoogste verbolgen en de schuldige met zich medetrekkende. "Kom hier buiten," zeide zij. "Nu wil ik het uwen meester zeggen." "Wat is de zaak?" zeide Augustine. "De zaak is dat ik met dit kind niet langer wil geplaagd wezen. Het is niet te verdragen; vleesch en bloed kunnen het niet uitstaan.
Ik hoop dat gij het altijd onthouden zult." De schel van het diner maakte een einde aan het gesprek. Twee dagen later namen Alfred en Augustine St. Clare afscheid van elkander; daarna begon Eva, die door het gezelschap van haar neefje tot inspanningen boven hare krachten was aangespoord, snel te vervallen. St.
Clare, "hoewel ik getuigen kan, dat gij mij dat alles trouw hebt ingeprent, toen ik een kleine jongen was." "Ja, gij hebt altijd goed geleerd, Augustine. Ik placht groote hoop van u te hebben," zeide Ophelia. "En hebt gij die nu niet meer?" "Ik wenschte dat gij nog waart wat gij als kind geweest zijt, Augustine." "Dat wenschte ik waarlijk ook, Nicht," zeide St. Clare.
En zoo eindigde al het romaneske in het leven van Augustine St. Clare. Doch het werkelijke bleef over het werkelijke, gelijk het slijk dat op den oever blijft liggen, wanneer de heldere golven, met haar gezelschap van snelle booten en wit gevleugelde schepen, met de muziek van roeislagen en kabbelend water is afgeloopen en lag daar koud, afzichtelijk en akelig voor hem.
Clare, naar de voorkamer en zijne courant terugkeerende. Ophelia, die Marie zelden veel gezelschap bleef houden, volgde hem naar de voorkamer, nadat zij het papier zorgvuldig geborgen had. "Augustine," zeide zij eensklaps terwijl zij zat te breien, "hebt gij eenige bestelling voor uw bedienden gemaakt, in geval van overlijden?" "Neen," antwoordde St. Clare en las weder voort.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek