Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 oktober 2025
Liefst zou hij Amy's hoofd op zijn schouder getrokken hebben, om haar eens goed te laten uitschreien, maar hij durfde niet, en bepaalde er zich dus maar toe haar hand te vatten en die hartelijk te drukken, hetgeen beter was dan woorden.
Mevrouw March, te gelijk verbaasd en ontroerd, glimlachte met de oogen vol tranen, terwijl ze haar cadeaux bekeek en de briefjes las, die er bij lagen. De pantoffels werden dadelijk aangetrokken, een nieuwe zakdoek ging aanstonds in den zak, bevochtigd met Amy's eau-de-cologne, de roos prijkte al heel gauw in haar japon en de mooie handschoenen bleken keurig te passen.
Al sprekende, teekende en verzegelde Laurie het document, en keek niet op, voordat een groote traan op het papier viel. Amy's gezicht stond diep bedroefd, maar ze vroeg alleen: "Maken de menschen ook weleens postscriptums onder hun testament?" "Ja, een codicil noemt men dat." "Zet dan onder het mijne dat ik verlang, dat al mijn krullen zullen worden afgeknipt en onder mijn vrienden verdeeld.
Op den tweeden Zaterdag, nadat Jo het raam was uitgeklommen, keek Meta, die op de veranda zat te naaien, verontwaardigd, toen ze zag hoe Laurie Jo najoeg, den heelen tuin rond, en haar eindelijk in Amy's priëel gevangen nam. Wat daar voorviel, kon Meta niet zien, maar ze hoorde een luid gelach, gevolgd door een gemurmel van stemmen en een eindeloos geritsel met couranten.
Zij voerden een zeer geanimeerd gesprek, want Amy's voornaamste ongerustheid was spoedig weggenomen door de mededeeling, dat het jongemensch het eerst moest uitstappen, en zij was juist verdiept in een zeer boeiend onderwerp, toen de oude dame de plaats harer bestemming had bereikt.
Blijf daar niet zoo in de zon hangen, maar kom hier liever op het gras liggen, en 'laten w'eens vertrouwelijk zijn', zooals Jo altijd zei, wanneer wij gezellig in het hoekje van de canapé gingen zitten om geheimen te vertellen." Laurie wierp zich gehoorzaam in het gras, en begon zich te vermaken met madeliefjes te steken tusschen het lint van Amy's hoed, die op den grond lag.
Hij schoof wat naderbij, en was weer volkomen de oude, toen hij dat zei; en de vrees, die nu en dan Amy's hart bezwaarde, werd veel minder, want de blik, de daad, het broederlijk "kleintje", gaven haar de verzekering, dat zij indien er iets mocht gebeuren, niet alleen zou staan in het vreemde land.
Want Amy's gelaat droeg die uitdrukking van zachte blijmoedigheid, die van vrede des harten spreekt, haar stem had een nieuwen teederen klank, en de koele, stijve houding was overgegaan in een zachte waardigheid, zoowel vrouwelijk als innemend.
Zoodra de muziek zich deed hooren steeg Amy's blos, haar oogen begonnen te schitteren, en haar voet sloeg ongeduldig de maat, want zij verlangde er naar Laurie eens te toonen hoe goed zij walste. 't Is dus duidelijk wat zij moest gevoelen, toen hij op doodkalmen toon vroeg: "Heb je soms lust om te dansen?" "Daar heeft iemand op een bal gewoonlijk lust in!"
Terwijl Amy sprak, viel er een groote traan op het goudlokkig hoofdje van het slapende kind in haar armen; want haar eenig dochtertje bleef een teer popje, en de angst, haar eens te kunnen verliezen, was de eenige schaduw over Amy's zonneschijn. Deze zorg werkte veel goeds uit voor vader en moeder beiden; die liefde en droefheid maakten hun verbond nog inniger.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek