United States or New Zealand ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Woar geet dat heer?" riep de dikke boer, dien 't trappenklimmen een ongewone zaak was. "Naar No. 71 en 72," riep de garçon. "Joa, al was 't honderd of duuzend!" zei Gerrit, diep ademhalende: "da's mien geliek: moar denk ie da'k noar den toren mot?" "Wij zijn er dadelijk," hernam Karel steeds voortwippende.
De gouvernante tastte in een zakje, dat zij aan den arm droeg, haalde er een zilverstukje uit, stak het Fonske toe. O nie nie, ieffreiwe, schudde Fonske doodsverlegen het hoofd. Toe toe, ge moet! drong het kasteelmeisje aan. En Fonske gehoorzaamde. Tot morgen, nie woar, hier aan dezelfde ure, mee al 't geen da ge geschilderd hèt! 'K zal vroagen of de miester meekomt, riep ze nog onder het weggaan.
Zoo kom ie in 't smeer Berend, en Jeuzefke, heur ie: de lesten zullen de ersten zin! Nog was de schriftuurlikke Berend zoo aan het denken, toen Janboer, die moar niet wist woar ie 't zuuken zou, de schuurdeur binnentrad.
Da's nou al zoo dukkels! dacht Berend, toen hij op zijn kamertje was gekomen: doar wi'k 't miene van hebben. Den Jozef is 'en onnutte dienstknecht, woar den Heere 'en grouwel af het; en wat het ie 'en pretensies op z'n lief; en wat smeêrt ie den boer en de vrouw.
"Van huus," antwoordde het kind. "Van huus? Woar is oe huus, menneke?" "Bij voader." "Hoe heit oe voader, kerlje?" "Teunis heit ie; moar hie kiekt altied zoo vuul, krek as Tax." "Wie is Tax?" "Tax? Wel Tax van noast ons, die ielkeen in de been' biet." "Moar oe voader zal toch niet bieten, jungske?" "Neen, bieten dat duut ie ook niet, moar sloan kan ie, dát kan ie!
Zij konden dat niet zoo dadelijk bevatten en keken de vrouw aan, roerloos, met wijd-angstige oogen. Maar eensklaps riep een jongetje: "'t Es woar! 't Brandt ginder!" en allen keerden, als onder een schok, zich om en zagen een rossigen, rookenden gloed, over de verre boomen aan den einder.
Zij zag de vele, nieuwsgierig-reikhalzende hoofden met de open monden en de groote, donkere, gretig-kijkende oogen. "Woar moet hij zijn, bezinne?" vroeg fluisterend een der dragers. "Doar, op de voute," antwoordde zij dof. De menigte werd plotseling uit elkaar gedrongen en een heer schreed ruw en haastig, met ernstig gefronste wenkbrauwen naar binnen.
"Es 't woar bezinne?" deed hij, even opkijkend, zonder zijn werk te staken. "Joa 't, kom-e kier hier." Hij naderde, schalks glimlachend in zijn gelen baard, en ook zijn lichte blauwe oogjes lachten, alsof hij een grapje verwachtte. "Kijk, da es ne cadeau veur ou, van den jongen baron." En zij reikte hem het schitterend goudstuk toe. "Alweere!" schertste hij, zonder het stukje aan te nemen.
Owie owie... çé ça!" juichte Standje tegen, trotsch en gelukkig dat ze 't nog herkende en het huis zoo mooi vond. En woar es 't huis van tante Zeunia? C'est plus loin encore?" Owie... owie... dans le villaze n' is pas. Ginter verre, zie-je wel, dat toreken."
Wel dern, woar zu'j noar toe? a'j nou moar niet te gruts bint om bij ons in huus te blieven. Zesduuzend gulden!" En vrouw Janssen bekeek de pampierkens nog 's stuk veur stuk. Na lang praten en nog eens praten, werd er eindelijk besloten, om den verzegelden brief, dien Marie nu te voorschijn had gehaald, te openen.
Woord Van De Dag