United States or Micronesia ? Vote for the TOP Country of the Week !
De man met de zweip gaf den heer Blanus 'en geweer, en nou begost ie te eksersieren, krek as 't heurde. "Hie loaid 'm," fluisterde Gijs angstig. "Kwoasie," zei Gerrit. "Neen moar," hernam Gijs doodsbenauwd, "hie mikt op mien, voader!" En pas was het woord er uit of ie gaf 'en schrauw!!! went hie meinde dat den Blanus hum wou doodschieten.
Moar, as 't is zoo was?.... Weet Jozef dan niet da'k Jenneke nooit oan den jong van bleinde blauwwammis zou gêven; oan 'en jong, die tot zien viefde joar met zien voader den boer af bêdelen liep? Wist Jenneke niet, dat 'k heel wat bêters veur d'r had as 'en koale jong, zonder huus of hof?
Zij strekte hare handen uit, struikelde en viel tegen hem aan; en plotseling voelde zij zich als 't ware platgedrukt tusschen twee machtigknellende armen, terwijl een mond, met een ruige snor, die walgelijk naar tabak en drank rook, zich bijna bijtend op haar lippen perste. "Ivo! los! Voader! moeder!" kreet zij heesch, zoo hard zij kon.
"Hier nêf, drink is; 't is wie.... wijn van 't joar 48, 't beste wa'k in huus heb." Mijnheer en mevrouw werden rood van 't eten! In 't einde, daar gaat de deur open, en, mét de deerne van den rooden halsdoek, die weder een grooten bak met riestenbrij in de handen draagt, stuift ook een zestal kinderen de kamer in. Daar had je 't leven! Dag voader, dag moeder!" "Wie zin dat?"
Meeuwsen trok de wanten uit, haalde het dubbelgekaste uurwerk uit den zak en zei: "Zou 't zoo um de tied zin dat de spoorweg kommen mot?" "Da' wee'k niet," antwoordde Gijs, die meende dat voader 't hum vroeg. De klerk, 'en vriendelijk mensch, begreep dat de vraag tot hem gericht was en zei: "Ha vrindje, je wilt zeggen de spoortrein; ja! dat zal zoo omme de tijd heenloopen.
"Wie is doar....?" klonk het eensklaps van het leger: "is de beul doar.... of....?" en Paul, door die stem gewekt, trad met meer vastheid dan men zou verwacht hebben, op den ongelukkige toe, en sprak: "Voader! ik bin 't.....!" De man op het leger wendde zijn bleek gelaat naar den spreker, en toen.... toen rilde hij en wierp zich om op de andere zijde.
"He'k z'n lêven!" riep Deine-Meu. "En toen kerlje?" "Toen greinde 'k nog veul harder, en liep wa'k loopen kos, umda'k iel'k'reis docht, da'k voader heurde. In 't lest kwiem 't gevoar achter mien oan; 't goeng langs mien heer, en, toen zie 'k 'r achter opgekropen, en 'k docht da'k dood was gegoan; moar nou.... nou kan ie me toch niet kriegen.... is 't wel....?"
Star keek ik hem aan. Een wereld van herinneringen golfde door mijn gemoed. En ou voader? Leeft hij nog? vroeg ik eindelijk. Een weeke glimlach zweefde over 's jongetjes gelaat. O, nien hij, meniere, hij es al zeu laaë deud! Ach! wat trof mij dat pijnlijk! En wat was het vreemd, dat het mij zoo pijnlijk trof! In al die lange jaren had ik zelfs niet eens meer aan Peetse gedacht.
Onder 't loopen had Gijs besloten om bij Mijn moar met de deur in huus te vallen; en toen hij dus bij oom Kresel de kamer binnentrad, sprak hij tot het vereenigde gezin een: "G'en oavend!" en zich voor Mijntje plaatsende, vervolgde hij in éénen adem: "Mijn, 'k goai mergen met voader noar d' Amsterdamse karmis, 'k kom oe g'en dag zeggen, 'k zal wat veur oe meebrengen, heur ie."
Santje zegt: "beste jong" en "goeje jong", en Kees zou nog veel meer liefs dan Santje hebben gezegd, maar ach! wij weten 't wel. Twee pleskes kreeg Kees, één pleske at Santje: drie blieven er in 't buultje: één veur voader, twee veur moeder.
Woord Van De Dag