United States or Pitcairn Islands ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Neen, dank oe," zei Doortje, die 'en kleur kreeg: "Ze zouwe al oarig in 't darp kieken, as ze mien met ou zoage loopen. Ik weet den weg best; ik dank oe." "Dat is niet vriendelijk," hernam Alfred: "ik wilde je van dienst wezen; ik zal...." maar zich bedenkende, besloot hij: "Enfin, wanneer je 't niet wilt 't zij zoo." "Nou, 'k goai moar," zei Doortje opstaande: "G'n oavend mienheer jonker."
"Och voader, dat weet ie zoogoed as ik," hernam Paul: "starven mot ielk mins, en de ouwe motten 't erste." Het scheen wel alsof het denkbeeld van sterven den zondaar nimmer zoo akelig had toegeschenen als in dit oogenblik. Strak vestigde hij zijn doffe oogen op den zoon, en eenige malen riep hij met een akelige stem: "Starven.... starven!" en daarna: "o God! o God! help mien! help!"
Heel op oes gemak kuijerde ik met de brave huusvader nao 't staotsiejon en daor namp ik harteliek afscheid van mien gastheer. »Komt ies bij oes!" zee ik en drukte hum de hand. »Zeuven gulden en vief kinders," antwoordde ie »nee Veltink! werken zoo lang het dag is!" »Doe dat en ik wensch er Gods zegen op" zee ik. Nog een handslag en ik stapte in de trein.
En ze keken naar 'm, als ze met hun drieën gearmd langs hem heen liepen, heel even keken ze en giggelden tegen elkaar, de beide buitensten de hoofden gebogen naar de binnenste, die ook giggelde en naar den grond keek. Maar zij liep statig voorbij en zag hem niet en zei tegen Mien Bus datti om haar kwam en dan lachten ze allemaal, want ze wist wel beter.
"Dat's iets anders," zei de opgeschoten knaap, "maar ik kan 't niet helpen dat uw dochter mij naloopt. Haar stoeltje staat bij de schutting; niet waar, Mien?" "Je bent een gemeene jongen" zei Mien, op haar lippen bijtende; "ik heb je nooit gekend, ik wil je niet kennen."
In 't eind betaalde Gerrit twee gulden, bekwam twee kaartjes, en wilde ze maar volstrekt niet afgeven toen hij er naar gevraagd werd. Ze zullen mien niet kriegen veur dat 't spul uut is, zoo dacht hij. Een man met vreeselijke snorren, die de kaartjes had gevraagd, beduidde onzen boer dat zulks behoorde.
En, 't werken soamen, en 't sprêken soamen, en 't êten en 't stoeien soamen, en dat alles, alles, alles, ging hem door het brein, en eindelijk zei hij, doch half luide: "Door, 't zal me toch ook vremd zin, as 'k van óu af bin." "Nou Frerik, dat g'leuf'k," zei het meisje: "'t zal mien ook zoo allinnig wêzen." "'k Mag oe zoo best," hernam Frerik. "Ik oe ook," zei Door.
Er was niets aan te doen; Huib zou zijn zin hebben en vertelde nu de geschiedenis van De Vrouw Neeltje en The Seal in al zijne kleuren. "'Ier ei-je m'n knuuste, joengen!" zeî de lange Gerrit Leinsz. "Pak an, je bint mien kameraad ok!" "En de mijne, en de mijne!" riepen de anderen.
Naar den haard de gewone zitplaats des ouden mans te zien; hem er ontdekkende, ijlings toe te snellen; de dorre handen met geestdrift te vatten en te drukken; zie, dat waren de bewegingen des jongelings, nog vóór dat hij een woord kon spreken. "Grootvoader, mien beste, mien goeje, mien ouwe grootvoader!" riep hij eindelijk: "zeg dan; ge kiekt zoo roar, ken ie Frerik nietmeer?" "Frerik!
"Zoo'n beest!" brabbelt "onze jonge domenei" na eenige pijnlijke seconden. Maar nu nu heeft hij al zijn zelf beheersching tegenover dien uitspattenden lachlust gesteld.... "Enne Jochem, dus wou je voorzanger worden?" "Krek domenei, hihihihi, en NOU nog liever, went ik wiest niet dat onze jonge domenei zoo vroolik van memeur was. As domenei is stroef is, zei mien wief. Moar ze most 'et is weten!
Woord Van De Dag