United States or Turkmenistan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ik had gehoopt, Lena, dat mijne liefde u niet geheel onverschillig zou laten, maar gij spreekt zoo koel en nuchter, dat ik wel tot de treurige gewisheid moet komen, dat er geen vonkske liefde voor mij gloort in je hart." Er ligt een onmiskenbare ontstemming, neen, meer dan dat: er ligt zielepijn in zijn woorden, en Lena voelt er de bitterheid van.
»Neen," roept Reinard Jansen met harde stem, »ze is niet denkbaar!" doch Dirk Kloppers zegt geen woord. »Ik meen, dat ze wèl denkbaar is en uitvoerbaar ook," gaat Marling voort met den gloed der overtuiging. Hij houdt even stil; zijn oog glijdt over de vergadering heen, die met aandacht, neen in spanning luistert, en aan het einde der tafel staat Lena.
En zwijgend staren Marling en Lena naar de groepen ruiters, die in vollen galop voorbijstormen. Daar gaan zij: de Uisen en de Potgieters, de Pretoriussen en de Botha's, de Krugers en de Bezuidenhouts en hoe zij allen mogen heeten: de Ruiters van Zuid-Afrika, de trouwe Wacht der Republiek! Doch zie, daar is een andere groep, die onze aandacht trekt.
In het midden der tafel hadden Dirk Kloppers en zijne vrouw plaats genomen, beiden met een glimlach van voldoening op het gelaat, en de petroleumlamp, die reeds sedert jaren het sobere licht der vetkaars op Vredenoord had verdrongen, wierp over al die vroolijke en lachende menschen haar helder en rustig licht. Intusschen bediende Lena met vaardige hand de gasten.
Doch de schijnliefde is wuft en ijdel, en verstuift bij den eersten tegenspoed als kaf voor den dwarrelwind!" Hij maakte een korte pauze, doch Charles noch Lena zeiden een woord. »Hier in Afrika," ging de spreker voort, »dringt alles tot een staatkundige crisis, en hoe zwaar het onweer zal zijn, dat boven onze hoofden zal losbarsten, weet God alleen.
Intusschen kwam de kindermeid met den kleinen Albert binnen, en de moeder, nam het ventje over. »Hoe hij toch groeit!" riep Marling uit, en de hand op Lena's schouder leggend, zeide hij mild en vriendelijk: »Kom vrouwtje, wij zullen niet meer praten over de politiek; wij hebben wel iets beters te doen." »Maar manlief is er mee begonnen," meende Lena op half schertsenden toon.
Slechts met moeite kan de langbeenige »Vijftigponder" hem bijhouden. Wijd uit de verte klinkt, weemoedig en melodieus, het avondgelui van het dorpstorentje, en uit de nabijheid komt het luide geblaf der groote honden, die Kloppers' vee naar huis drijven, het geknal der zweepen, heb geloei der beesten en het geblaat der schapen, die hun lammeren roepen. Charles noch Lena spreken een woord.
»Dan zult gij van Vredenoord gaan met de verzekering, dat ik aan u in trouwe vriendschap zal blijven denken mijn leven lang." »En meer niet, Lena?" Zij schudde het hoofd. »Meer niet," zeide zij. »Maar het loopt misschien beter af dan gij vermoedt," liet zij er op volgen, en zij zag Charles Marling aan met een blik vol hoop en moed. Zoo gingen zij dan te samen den grijsaard opzoeken.
Ook Lena had in dezen nacht geen oog gesloten, doch nu wist zij, dat zij Charles Marling liefhad. Reeds gisteravond wist zij 't, toen Charles daar stond, beurtelings bleek en rood, zich de lippen tot bloed bijtend, en zich vasthoudend aan de tafel, om niet te bezwijken onder den last der beschuldigingen, die haar grootvader op zijn schouders wentelde. Had Charles op d
Toen... over de akkers, legde zich de vrede Van 't nachtlijk duister aâmloos heen, 't Naglanzen van den dag verdween, En langzaam gingen onze schreden Terug naar de bevolkte stad, En... 't werd mij onder 't huiswaarts treden, Of 'k, met het uur dat was vergleden Iets eindloos liefs verloren had. Aan Lena Hansen.
Woord Van De Dag