United States or Hungary ? Vote for the TOP Country of the Week !
Zoo.... dacht hij; eindig ik óok eens.... Op de laagste præcinctio, bij de poort, die hij uit zoû gaan, wierp hij zijn laatsten blik. Zoo, dacht hij weêr; eindig ik ook.... Morgen.... Of overmorgen.... In het geheel leêge, overregende Theater, in de stralen-doorstriemde schemering, die de tragische lucht neder sloeg, stond nòg, geheel alleen, Martialis te staren op het einde van "Laureolus"....
Hi sach ten landewaerd nadien, Alse lange als hijt conde gesien . Hoe modern reeds schijnt ons dit afscheid van een land dat ons lief geworden is: die tranen langs de wangen, die zuchten, die gefluisterde zegenwensch, dat staren naar de wijkende kust!
Hij deed er niets; er was ook niets te doen; hij liep een paar keer rondom zijn onnoozel tuintje, keek naar de schaarsche bloemen en deed even het fonteintje spuiten; en ten slotte ging hij zitten op een bank tegen den achtergevel van het huis, waar hij dan nurksch bleef vóór zich uit staren, tot hij er eindelijk genoeg van had en met trage, stramme schreden door de velden naar het dorp terugkeerde.
Want de ziel zit gans in de ogen, wanneer wij alzo met jagend hart op het bekoorlijkste werk des Scheppers staren en rusten mogen. Zo was Machteld. Wanneer een ridder haar blik ontvangen had, en haar engelenwezen eenmaal had mogen aanschouwen, scheen het hem dat meer geluk hem toekwam. Dan voelde hij de zalige streling die zijn hart met een onbekend gevoel kwam vervullen.
Ik heb de overwinning behaald! De Heere Jezus heeft mij die gegeven. Geprezen zij Zijn naam!" George was ontzet over de kracht en de levendigheid, waarmede deze afgebroken gezegden werden geuit. Hij bleef stil zitten staren. Tom vatte zijne hand en vervolgde: "Gij moet niet aan Chloe zeggen, die arme ziel, hoe gij mij gevonden hebt, dat zou zoo schrikkelijk voor haar wezen.
Ongetwijfeld zou hij prachtiger geweest zijn als het eene begrafenis had gegolden, maar ook nu verdiende hij dat de voorbijgangers stilhielden om hem eenige oogenblikken na te staren. Vriendinnen en kennissen van Lé-ou volgden den palankijn en droegen in groote staatsie de verschillende kostbare stukken uit haar bruidskorf.
Twee dagen later wandelde ik door de straten van Varses, gevolgd door Mattia, Alexis en Capi, en ieder, dien wij tegenkwamen, bleef stilstaan om ons na te staren. Sommigen zelfs kwamen naar mij toe en drukten mij de hand, met tranen in de oogen. Anderen weer wendden het hoofd van mij af.
Zijne smart was te groot om in tranen of hartstochtelijke uitbarstingen van woede verluchting te kunnen vinden. Doodsbleek bleef hij langen tijd voor zich uit staren, nu en dan bij zichzelven herhalende: Melaatsch! Zij , moeder en Tirza zij melaatsch! Hoe lang, o God, hoe lang? Het eene oogenblik was hij vol van deernis, het volgende smachtte hij er naar wraak te nemen. Eindelijk stond hij op.
Wel werd Marianne, toen zij Barton naderden, en het landschap terugzagen, waarin aan elk veld, aan iederen boom eenige bijzondere en pijnlijke herinnering verbonden was, stil en nadenkend; zij wendde haar gelaat af en zat ernstig uit het venster te staren.
Maar toch rust heel hun ziel, als ze maar in dat trouwe oog van dien éenigen Medicijnmeester mogen staren; en bang is het hun dán alleen, als die Medicijnmeester een dag overslaat en hen niet bezoekt. Dan vragen ze: »Is hier ook oorzaak voor? Heb ik Hem ook beleedigd en bedroefd? Zijn voorschriften van geestelijke genezing wel nagekomen?«
Woord Van De Dag