United States or Marshall Islands ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bydlę miało to wszystko w sobie, to wycie rozpaczliwe w pustkę, która się powiększa z dniem każdym. Jak duch pokutujący, jak trup, któremu nie dano mogiły i domowinki uskąpiono tak błąkał się Janek od karczmy do dworu z „Tygodnikiem” sterczącym brudną bielą druku z obciągniętej kieszeni surduta.
Państwo w domu? zapytał hrabia. Jaśnie państwo są! odpowiedział lokaj. Cybuchy i tytoń na rękach lokaja wędrowały już w głąb domu. A uważaj, kanalio, abyś cybucha nie przetrącił! dodał w formie uwagi hrabia. Nie, to było nad jego siły! Musi pójść do karczmy. Chodzi, chodzi naokoło stołu, pociąga obrus, karbuje sól w solniczkach, ustawia garnuszeczki ze śmietanką.
Gdy z krzaków berberysu podnosił się po peryodzie pijaństwa zaciskał silnie pięści, jakby probując, czy cała wola pozostała w nim jeszcze, czy nie spływa razem z umysłem w ten cień niepochwytny, który go otoczył i do karczmy iść kazał. I z pięściami jeszcze zaciśniętemi szedł prosto do kredensu, do swego tapczana, na którym wylegiwał się w czasie jego nieobecności Józiek.
Słowem zdaleka karczma chwiejąca się, krzywa, Podobna jest do żyda, gdy się modląc kiwa; Dach jak czapka, jak broda strzecha rostrzęśniona, Ściany dymne i brudne jak czarna opona, A s przodu rzeźba sterczy jak cyces na czole. W środku karczmy jest podział jak w żydowskiéj szkole, Jedna część pełna izbic ciasnych i podłużnych, Służy dla dam wyłącznie i panów podróżnych; W drugiéj ogromna sala.
Wtedy samowar syczący w kredensie do jadalni wniesie, na stolika obok ustawi otworzy drzwi do salonu i zaanonsuje niskim głosem: Podano do stołu! Tymczasem przecież coś go we wnętrzu ssie jak wąż a ślin w ustach pełno. Janek wie dobrze, co to znaczy... Czczo mu; do karczmy go ciągnie. A jest ona tam po drugiej stronie stawu, ta karczma cała czarna, mimo czerwonej jasności słońca.
Lokaj nie mógł być chory! Organizm jego nie mógł żądać alkoholu. Janek pijany był bydlęciem. Pan sędzia pijany był... słabym! Przekonanie to wpoiła pani sędzina w Warkę. Dlatego teraz Janek miał schowane w oczerecie czółno i drąg i po przez staw się do karczmy Szmula dobijał.
Janek drogę tę od lat trzydziestu zna. Zmienił ją tylko od chwili ożenienia. Trzeba bowiem było ze dworu do karczmy właśnie koło chaty iść, chaty, którą mu jaśnie pani dała, kiedy Warkę z garderoby wziął i z „werczem” do dworu przyszedł.