Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 mei 2025
Vaarwel, vertrouwde stilte! waar ik sprak Wat nooit mijn hart tot menschen kan herhalen.... Gedachten-stroom, die uit mijn ziele brak, Vloei eeuwig-onbegrepen door die zalen! Vaarwel, vertrouwlijke eenzaamheid, en koor, En kleurig heir van vlinderende bloemen, En, dáar in ’t groen, gij, oogen, blauw van gloor!
Opgericht moeten de stengelen van uw leven; de bloemknop uwer ziel moet zich weer naar God toekeeren; als uitstrekken naar den Eeuwige moet zich elk blad en elke vezel, die aan heel uw ziele is; en zoo moet heel uw persoon en heel uw aanzijn éen grijpen naar dat eeuwige zijn, dat de wereld u niet kan geven, maar dat, als met gouden stralen, elken morgen en elken avond uitstroomt uit den Immanuel Gods als in een zee van genade en majesteit en licht.
"Stof zijt ge om tot stof te keeren," Geldt van 's menschen ziele niet. Niet maar lijden of verblijden, Is de roeping van Gods kind; Neen, maar handlen, dat elk Morgen Verder ons dan 't Heden vind'! Zeker is de Kunst oneindig, Maar de Tijd vliegt spoedig om: 't Harte slaat zijn eigen lijkmarsch Als een overfloerste trom.
Gij badt den hemel, vrome maagd! om vrede Voor ’t hart, van wie u dierbaar zijn, en rust En vreê daalde in úw boezem bij die bede: O ziele! u van uw zachtheid onbewust, Gevoelt ge ootmoedig menschen-levens mede, Als loon der plicht wordt vrede u ingekust.
Daartoe hebt gij nog geene genoegzaame gronden gelegd; zo veel alleen kan ik u zeggen, dat het een drupjen zenuwvocht is, en dat wij door de beschouwing dezer stoffe, thands al vrij verre gevorderd zijn, met de verklaaring van het wezen der ziele. Ik. Zijn 'er in het groote en uitgebreide rijk der schepping ook even zo aanmerkelijke ontdekkingen gedaan, als in het kleine? De Wijsgeer.
Door Gods inwerking ontstaat dan de "caritate", d.i. een minneband tusschen God en de minnende ziele. Wie deze "caritate" bezit, heeft volkomen rouw van zonden, en wie deze heeft, zal trachten zich van zonde te reinigen om te komen tot een onbesmette conscientie.
„Gij zaagt hen gaan, en duizenden niet keeren: Waar bleven zij, wien ’t vallen is gebeurd? Laat, grijze, dit me uw wijze lippen leeren!” Hij schudde ’t hoofd, als een, wiens ziele treurt, Dat ze op haar vragen antwoord moet ontberen.... En ’k heb een traan in ’t peinzend oog bespeurd.
Hij spreekt algemeen: »Gij, hebt uw vijand lief, zegen ze die u vervloeken, doe wel dengenen, die u haten, en bid voor degenen, die u geweld aandoen en u vervolgen.« Meer nog, nooit kunt ge het Onze Vader bidden, of die gesteldheid der ziele moet in u verwezenlijkt zijn. Want immers ook in dat Onze Vader heet het: »En vergeef ons onze schulden, gelijk wij vergeven onzen schuldenaren.«
Je weet, Kéa, hoe de zaakjes tusschen ons staan? dat mijne ziel aan uwe ziele kleeft; dat heb je immers bij bevinding hertje. Wij moeten haar houden, kind. Ofschoon gij mij tot een gouden vat verstrekt, zij is echter een aarden vat, dienstig tot ons gebruik. Is het zoo niet, liefstetje! Wees toch nooit meer jaloersch. Och! jij hebt geen reden daartoe: ik heb mijn deeltje aan u; dat heb ik, och ja!
Niemand is volmaakt vry in deeze weereld, en wy moeten allen de één van den ander afhangen. Ik zal derhalven dit uitgebreid hoofdstuk besluiten met deeze algemeene aanmerking, dat alle geluk op aarde enkel in verbeelding bestaat, en dat men die altyd verkrygen kan, wanneer de gezondheid des lichaams, en de vrede der ziele door eenen onderdrukkenden geweldenaar niet ontrust worden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek