Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 juli 2025
De bevallige jonge vrouw, op het gras nedergezeten, hield een vroolijken krullebol op den schoot, die tegen de waterbellen en schuimkrinkels lachte; de jeugdige man, met een glimlach op de lippen, zag beurtelings naar moeder en zoon. "Ziedaar het geluk dat ik verlang," zuchtte Witse. Een zijpad bracht hem bij de weduwe, wier dochter zijne zorgen behoefde. Het was haar eenig kind niet.
De goede man ontveinsde daarop zichzelven gesproken te hebben en wijdde veel aandacht aan het patroon van het tafellaken. Een oogenblik daarna vermande hij zich weer: "Vrienden!" zeide hij. "Ik geloof dat mijnheer Vernooy iets zeggen wilde," zei mevrouw Witse, over de tafel heenbuigende tot dat zij hem in 't gezicht kreeg; "niet waar, Vernooy?"
"Het zou goed klinken!" zei de vader; "professor Witse!" "Och kom, Witse!" zei de moeder, wier beurt het nu weer was om nederig te zijn; "vlei er je toch niet mee!" "Dat doe ik niet!" verzekerde haar echtvriend; "ik zeg maar dat het mooi klinken zou."
Ondertusschen zat het onschuldig voorwerp dezer misanthropische bespiegelingen hoogst waarschijnlijk aan een goeden maaltijd. Witse moest weldra den straatweg verlaten om het schoone Sprankendel op te zoeken. De kleine beek, daar het gehucht zijn naam naar droeg, wees hem het naaste pad tusschen de vruchtbare heuvelen.
"Mis, mis!" zei tante, en bang dat er nog meer vermakelijkheden van die soort in de weelderige verbeelding van haar nichtjen op zouden komen, voegde zij er bij: "we gaan uit dineeren." "Uit dineeren," hernam Klaartje, een weinig ternedergeslagen; "en bij wie?" "Ja, dat is het punt! bij wie?" "Dat kan ik onmogelijk raden." "Nu, ik zal 't je dan maar zeggen: bij de familie Witse.
Dat evenwel deze bijzonderheid, in de schatting der eenvoudige Clara, den genadeslag gaf aan den persoon van Gerrit Witse, dien zij zich nu onmogelijk anders voor kon stellen dan als den verwaanden wijsneus met de gele handschoenen van de promotie, spreekt vanzelf en wordt door een ieder gevoeld die aan neuswijze knapen en gele handschoenen een hekel heeft.
Maar mevrouw Stork sloeg hare blikken diagonaal over de tafel om mevrouw Witse te hulp te roepen. "Is dat waar, mevrouw?" vroeg zij op den toon van het hardnekkigst ongeloof, "dat uw zoon nooit reciteert?" Mevrouw Witse verklaarde dat zij integendeel vond, dat hij het heel lief deed. "Eigen verzen?" vroeg Klaartje.
"Ik weet niet of Gerrit wel heel Hateling-achtig is," merkte mijnheer Witse aan. "Hé, waarom zou Gerrit niet Hateling-achtig zijn?" vroeg mevrouw; "'t is een heel aangenaam jongmensch, en ik vind het zoo'n knap uiterlijk; jongens, 't is zoo'n knap uiterlijk. Je moet denken: Hateling-achtig? Van wien van onze jonge menschen houdt Gerrit nu eigenlijk?
De heer Witse ging dien dag reeds vroeg uit om verscheidene bezoeken af te leggen. Hij deed het met den brief van Gerrit in den zak, en gaf aan alle huizen, daar hij kwam, breed op van de ongehoorde kundigheden van zijn zoon Gerrit. Er zijn verscheidene wegen om een zoon of dochter ongelukkig te maken, en de heer Witse had sedert lang dezen ingeslagen.
"Alles met handschoenen patte de canard," ging tante voort, in haar goelijken ijver om haar nichtje door alle mogelijke woorden, wenken, en tafereelen voor den jongen Witse te interesseeren; "het was een lust om te zien. Verscheiden menschen zeiden dat hij 't het mooist van allen deed. Het ging ook zonder een woord te haperen."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek