Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 mei 2025
Enkele paren wandelden daar reeds koutend in 't ronde, doch het meerendeel bevindt zich nog in het groote vóórsalon, waar men in den middag ontvangen werd.
Op den rand van haar bed zat zij met een dankbaar en verruimd hart naar de zee te kijken en naar de schaduwen op de lichtroode rotsen, waarop de gouden brembloesems wuifden. "Heerlijk, heerlijk!" fluisterde zij een paar malen. "Wat zal ik nu mijn best gaan doen!" Het was of de zon nog nooit zóó mooi had geschenen als den volgenden dag, toen Dr. Hearty en zij naar Dawlish toe wandelden.
En wat moesten die vier honden? Voor Indië zoo iets zeldzaams en vooral zulke mooie exemplaren. Doch ik diende af te wachten, hoewel de eerste indruk, waarbij men het type reeds terstond leert kennen, allerminst gunstig was. Een boot vol bagage, kisten en koffers, zelfs een veldkeuken volgden hem en tevens een Javaansche jongen. We wandelden achter den grobak, met bagage volgeladen, landwaarts.
Als ge het goedvindt, zal ik u vergezellen tot Almerin, waar ik de erfenis van een oom in ontvangst ga nemen, die daar ongeveer twintig jaar heeft gewoond." De jongelieden zeiden mij, dat mijn gezelschap hun zeer aangenaam zou zijn. Zoo wandelden wij met ons drieën op naar Alcantara, waar wij 's avonds aankwamen.
Al pratende wandelden zij samen verder. "Maak vooral dat ik niet te laat aan de boot kom!" "Gij hebt nog al den tijd," antwoordde Fix; "het is eerst twaalf uur!" Passepartout keek op zijn reusachtig horloge. "Twaalf uur," zeide hij. "Wel neen! het is negen uur twee en vijftig minuten." "Uw horloge loopt achter," antwoordde Fix. "Mijn horloge!
Toen alles behoorlijk overeengekomen was, wandelden Sarcany en Namir weer naar de stad terug en namen daar een hartelijk afscheid van elkander.
Ze zouden nog samen gaan koffiedrinken en dan moest de student weg, naar Leiden terug; hij moest er dien middag zijn voor een receptie. Maar eerst wandelden ze nog even wat om 't Rokin af en het open Damrak langs kijkend naar 't zonne-schitteren in 't water en in de ramen van de huizen en naar de lichteffecten van de scherp-hoekende huizengevels.
"Neen!" zei Jannetje kortaf. "Maar daarom zal jij mijn ouders toch wel meer ontmoeten, niet waar?" Jannetje knikte toestemmend. Zwijgend wandelden ze samen een eindje verder. "Ga je... ergens heen?" vroeg Gerrit. "Neen... zoo maar!" was het antwoord. "Hier linksaf komen we in het bosch. Is dat goed?" Opnieuw knikte Jannetje: "Maar moet je nu niet naar vader en moeder?"
Abraham vond langzamerhand, dat Broch een goede kameraad was; ze gingen 't meest om met de hoogsten in de klasse, met de "kranen," die 't volgend jaar admissie-examen moesten doen. Ze rookten en speelden kaart en 's avonds wandelden ze met de jonge meisjes. Er was iets in Abraham, dat hem een zeker aanzien, een zeker prestige gaf onder zijn kameraden.
Op een mooien avond waren zij verder gewandeld dan gewoonlijk; het was overdag buitengewoon warm geweest, nu scheen de maan prachtig en er stak een koeltje op, dat heerlijk verfrisschend aandeed. Rose was heel vroolijk geweest en ze hadden opgewekt pratend voortgewandeld, tot zij ver buiten hun gewone grenzen waren gegaan. Daar mevrouw Maylie moe was, wandelden zij langzamer terug.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek