Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juni 2025
Bouke, verlaat de kamer met uw volk. Nu zijn wij alleen: wat hebt gij nu te zeggen?" "Heer Baron," zeide de wachtmeester: "wees zoo goed en zie dit papiertje eens in." Meteen toonde hij het aan Reede, terwijl hij het zorgvuldig met de beide handen onder en boven bleef vasthouden uit vrees dat het hem ontscheurd zoude worden.
Wat was er voorgevallen dat hij zoo onbegrijpelijk rood zag, en een paar malen een leelijk woord tusschen de hagelwitte tanden zocht te smoren. Monsieur Butel, gewezen wachtmeester, die bij Solferino een arm verloor, en nu brievenbesteller op het dorp is, Monsieur Butel, met zijn groote snorren en blank geschuurde decoratie op de borst, hij zal 't verklaren misschien.
Hij maakte rechts-omkeert en wilde gaan. »Wacht, Ros, ik ga met je mee," zei Jakob, »ik zal me zelf in arrest begeven; wachtmeester Vermaat, tot ziens!" »Dat zal ik je beiden inpeperen!" gromde Reinier, bleek van wraakzucht. Maar tot zijn spijt werd hij reeds den volgenden morgen naar een nog onvolledig regiment overgeplaatst. Achtste Hoofdstuk. De opmarsch.
Roelof Sla-der-op reed tot naast den wagen, nam den hoed in de hand en sprak: "Wij volgen slechts onzen last, Heer Ritmeester! U WelEd. is zelf soldaat geweest en weet dus, dat wij gehoorzamen moeten aan hen, die boven ons gesteld zijn." "Recht zoo," antwoordde de Baron: "maar wie gaf u dan last?" "De wachtmeester, heer Ritmeester, die binnen het kasteel is."
Toen, onder een geweldige inspanning tot zelfbeheersching, maakte hij zich los uit haar omhelzing, en begonnen zijn bevende vingers zijn vest toe te knoopen. Jakob, de tanden op elkaar geklemd om niet úit te schreeuwen zijn schrijnend verdriet, deed onhandige moeite om zijn vader bij het verder aankleeden te helpen. De wachtmeester, geheel ontroerd, reikte hem toen zijn kruk.
»Hoor eens, vrouwtje", overreedde de wachtmeester gemoedelijk, »als hij werkelijk onschuldig is, dan zal dit natuurlijk wel blijken. En in dat geval wordt hij immers weer dadelijk op vrije voeten gesteld?" Maar tegen den gendarme zei hij zacht: »Een mooi karweitje waarachtig! Voor mijn part hadden ze maar een ander uitgestuurd om zoo'n kreupelen stakker gevangen te nemen!"
De schildwacht, een wachtmeester der grenadiers, bekeek ze aandachtig. Het was een jonge man met knap gezicht en lange, donkere snor. Het zwart en rood van zijn uniform schitterde vaag in de duisternis. Eensklaps richtte hij zich op en stond in positie, militair-groetend, rechterhand aan de politie-muts en hakken bij elkaar. Passez, mon général, zei hij eerbiedig en week drie passen achteruit.
»Maar, mijneheeren wat moet ik nu doen?" riep Reinier, die tamelijk veel had gedronken en op wien de wijn nimmer een vervroolijkenden invloed uitoefende. »Wat moet ik doen? Want ronduit gezegd, nu voel ik pas, dat ik den man, die mij in mijn eigen oogen vernederd heeft, meer haat dan ik ooit gedaan heb." »Kom, kom!" zei de oude wachtmeester afkeurend.
Doch Eybergen wierd zulks tydig gewaar, zendende derhalven 250 mannen, onder het commando van den Oversten Wachtmeester Wyllers, met twee stukken kanon vooraan, hun tegen, stellende hen by Stoksterhorn in slagordre.
»Ja, dat moesten we doen!" riepen de anderen, behalve Vermaat. »Wat zegt de gastheer ervan?" vroeg de oude wachtmeester. »Ik ben er tegen," antwoordde Vermaat. »Je bent de eenige van het geheele escadron, die niet met onzen chef is ingenomen, wat heb je toch tegen hem?" vroeg een fourier, de vierde van het clubje.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek