Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 juni 2025
"Een ellendige verrader!" schreeuwt de Jonker, wiens toorn eenigszins tot bedaren komt, nu hij ziet, dat de toeleg mislukt is. "Grijpt den schurk en sluit hem op!" beveelt hij, en ijlings wordt zijn bevel uitgevoerd. De verwoede dienaars grijpen Peer aan en sleuren hem naar den kerker. Vianen wachtte tevergeefs; de poort bleef gesloten.
In galop reed Vianen het perk rond, en trotsch lachte hij, nu van alle kanten een donderend gejuich opsteeg ter eere van den overwinnaar.
Ook de goud- en zilversmederij kwam hier voor een drietal eeuwen reeds tot bloei en in de 17e eeuw vond men de meest beroemde goud- en zilverdrijvers in Den Bosch en Schoonhoven. Adam van Vianen, de beroemdste drijver uit de 16e eeuw, van wien vele bekende drijfwerken afkomstig zijn, heeft hier gewoond.
"Welke zijn die?" "Ik eisch niet veel, Heer," zegt Bertha. "Ik wensch alleen vrijen en eervollen uittocht voor mij, voor de dappere mannen, die mij zoo trouw hebben verdedigd en voor de vrouwen en kinderen, die hier een toevlucht hebben gezocht. Anders niet. In ruil daarvoor geef ik u den burcht over." Vianen denkt een oogenblik na. Eindelijk zegt hij: "En mijn kind?"
"Ik wensch den Heer van Vianen te spreken. Misschien kan ik hem van dienst zijn. Ga hem roepen." De man verwijderde zich en Peer haalde den doek, die hem verraden kon, snel naar binnen. Hij wachtte in de hevigste spanning. Daar hoorde hij weer iemand. Zou het Vianen zijn? "Welnu, wat is er?" werd hem toegeroepen, en een schok voer Peer door de leden. 't Was de stem van Vianen.
"En je waart zeker onschuldig?" vroeg hij met het ernstigste gezicht van de wereld. "Als een kind in de wieg," antwoordde Peer, "maar ze hadden mij bij den Heer belasterd en gezegd, dat ik uit de provisiekamer gestolen had, en toen liet hij me dadelijk geeselen. Doch wacht maar, Heer van Vianen, mijn tijd zal ook wel eens komen!" Peer balde bij die woorden de vuisten.
"Meer niet?" vroeg de jonker spottend. "Waag het niet, den gek met mij te steken, baardelooze knaap," beet Vianen hem woedend toe. "Geef de Edelvrouwe kennis van mijn eisch. Nog ben ik tot onderhandelingen bereid, doch later, dat verzeker ik u, zal ik geen genade kennen. Ga, en verzoek haar, op den muur te verschijnen." "Ik kan die moeite sparen, Edele Heer!" sarde de jonker.
"Daar, verrader, daar hebt ge uw loon!" Maar Vianen gaf zich zoo spoedig niet gewonnen. IJzingwekkend flikkerde zijn zwaard boven het hoofd van zijn vijand, doch deze wist behendig zijne slagen af te weren. 't Werd een vreeselijke strijd, die lang onbeslist bleef. Eindelijk begonnen de bewegingen van Vianen zwakker te worden. Het was duidelijk, dat zijn gewonde schouder hem hinderde in den strijd.
Klonk daar van den geteisterden burchtmuur geen trompetgeschal? Zou er dan ten laatste een einde komen aan den langen strijd? Zou dan eindelijk de trotsche Burchtvrouwe den fieren nek buigen? Zijne oogen gloeiden van vreugde en wraakzucht. Eindelijk had hij dan toch de overwinning behaald, en met een smadelijken glimlach op de lippen mompelde hij: "Vianen, de Onoverwinnelijke."
Vianen deed afstand van zijn gevangene, die nu, op bevel van den wreeden Aloud in den vunzigsten kerker werd opgesloten, dien het slot bezat. Aloud was in alle opzichten het evenbeeld van Vianen. Hij was wreed en heerschzuchtig en toonde zich den trouwen dienaar van Wolfert van Borselen, wiens willekeurig bestuur hij maar al te getrouw navolgde.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek