United States or Pakistan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Maar de zitting was reeds om negen uur geëindigd en derhalve zocht Lewin, om den tijd maar door te komen, nog eenigen zijner vrienden op, zoodat het twee uur in don nacht was geworden, toen hij in zijn hotel terugkwam. Hij verschrok bij de gedachte, dat hij nu, met zijn ongeduld alleen, nog tien uren moest wachten.
Daar schoof soms iemand in 't duister voorbij en riep goedenavond; hij verschrok even, riep dan zeer joviaal zijn wedergroet, maar was blij weer op eigen erf aan te landen en zijn doghond te hooren aanslaan. Madame vond het dagelijksch leven wel een weinig eentonig, zij die zoo gewoon was al de kletspraatjes te moeten aanhooren in haar kruidenierszaak.
Stipan Arkadiewitsch verschrok en kwam tot bezinning. Hij zag zich betrapt en gevoelde zich schuldig. Maar hij stelde zich dadelijk gerust toen hij bemerkte, dat de woorden "hij slaapt" niet hem, maar Landau hadden gegolden. De Franschman was even als Oblonsky ingeslapen, maar deze slaap werd door zijn geloovige vrienden, vooral door gravin Lydia met eerbied als iets verhevens beschouwd.
Snepvangers verschrok, liet het kippen boutje, waaraan hij zoo blijhartig te kluiven zat, terug in zijn bord vallen, loerde bedeesd naar zijn teljoor en vond in zijn bedremmeling geen antwoord. Met zijn plakkerige hand streek hij zich over zijn kort-grijs stekelhaar, voelde aller oogen op hem gevestigd. Ja, wat is een mensch tegenover het heelal?
"Uw tranen hebben voor mij geen waarde! Gij hebt mij nooit bemind, gij hebt geen hart, geen edelmoedigheid! Gij staat mij tegen, gij zijt voor mij een vreemde, ja geheel een vreemde geworden!" Dat woord "vreemde", dat haar zelf het verschrikkelijkst klonk, bracht zij met smart en toorn uit. Hij zag haar aan, hij verwonderde zich en verschrok over de boosaardige uitdrukking van haar gelaat.
De deuren waren reeds toegeworpen, toen hijgend een dik vrouwwensch zich binnen werkte. Oef, is me dat zoeken!... Jezus! Maria! fluisterde Madame Snepvangers haar echtgenoot in het oor, dat is Mie Verbinnen uit de Rozenstraat... En die gaat ook mee naar Zwitserland. Snepvangers verschrok, bekeek in grenzenlooze verbazing het opgedirkt vischwijf dat vóór hen neerzat.
Zij zag mijn oogen overvol van smart. En luistrend naar mijn waanverwarde kreten, Verschrok zij dus, dat zij luidsnikkend kloeg, Meenend dat ik mijn pijn niet meer verdroeg. En de andre vrouwen, die haar hoorden weenen, Leidden haar zachtkens henen En susten me, om tot rust mij te doen komen. Een zeide er: "Niet meer droomen!" En: "Waarom zoo ontroostbaar?" de andre vroeg.
De elegante dienaar, die bij zijn kennissen altijd over zwakke zenuwen geklaagd had, verschrok, toen hij zijn heer in dien toestand op den vloer zag liggen, zoodanig, dat hij hem liet bloeden en wegliep om hulp te halen.
"Neen, dat is niet de bewondering der menigte, die haar bedwelmt, het geldt slechts éénen en deze ééne is hij! Is het mogelijk? Is hij het?" Telkens als hij met Anna sprak, lichtten haar oogen in vroolijken glans. Maar wat deed hij dan? Kitty zag hem aan en verschrok. Zij zag bij hem datgene, wat zij in den spiegel in haar eigen gelaat zag. Waar was zijn kalme en vaste houding gebleven?
Jozef dacht er ook met ingenomenheid aan, dat men bezig was een spoorbaan tusschen Amsterdam en Utrecht en Amsterdam-Amersfoort te leggen, via Hilversum. Dat zoû de overtocht veel vergemakkelijken, Intusschen dacht hij: als 't maar niet te laat is, dan! maar dit idee verschrok hem niet veel: een levend of een dood lijk, daar was weinig onderscheid tusschen. Twee maanden gingen voorbij.