Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 juli 2025
Eindelijk, toen het begon te schemeren en het koel en rustig werd, konden ze in de waranda neervallen, waar de Junirozen zoo heerlijk in knop stonden, en allen zuchtten of steunden, vermoeid en ontstemd. "Wat is dit een verschrikkelijke dag geweest!" begon Jo, die gewoonlijk het gesprek opende. "Hij leek mij toch korter toe dan anders, maar wel erg ongezellig," zei Meta.
Ja, Eva is wel een beetje moe, maar heusch, te veel vermoeid heeft zij zich niet. Alleen die laatste dans met dien vijftigponder was akelig. Die nare man! "Ruw, ja, wat erg ruw, maar anders.... Mag ik het hoofd zoo'n beetje op je schouder leggen? Een oogenblikje lief kind?"
Binnendeuren gingen open, en van rechts en links kwamen de zonen en de dochters met een korten ochtendgroet te voorschijn. De gezichten stonden vermoeid, de oogen waren nog beneveld door slaap, de bewegingen loom en langzaam.
Ik was vervuld met de hoop op eene overwinning, die door geene wreedheid bezoedeld zoude worden; en dewyl ik zeer vermoeid was, viel ik in een diepen slaap. Den 20sten, des morgens, ontwaakte ik, zeer wel te vreden; zynde het toen het schoonste weder des weerelds.
Zij waren volstrekt niet vermoeid, en zij hadden elkander zooveel te vertellen, dat het hun vooreerst volstrekt niet ontbrak aan stof. Daar hoorden zij opeens aan den uitgang van de rotsspleet een gedruisch, dat wel geschikt was om hun opmerkzaamheid gaande te maken. "Hebt gij óók iets gehoord?" "Ja, ik heb óók iets gehoord," antwoordde de Tante zacht. "Wat kan dat geweest zijn?"
Laurie vloog met twee treden tegelijk de trap op, en Jo legde haar vermoeid hoofd neer op Bets' bruine hoedje, dat niemand nog had weggenomen van de tafel, waar ze het zelf den laatsten keer had neergelegd.
Haar slank lichaam was iets gebogen. Haar smalle hand gleed in de uwe met een zachten druk. Haar kleine mond sprak weinig en er lag een ernstige trek om. En haar stem, haar zachte stem, die de woorden zoo langzaam en welluidend sprak, maar nooit jong en frisch en warm was, maar mat klonk en wegstierf als 't slotakkoord van een vermoeid kunstenaar! Ze was niet als de anderen.
Dat was nu wel niet heel wijs van me, maar ik bleef aan het tobben, totdat er een oud man binnenkwam met een briefje voor enkele dingen. Hij ging dicht bij me zitten en ik sprak hem eens toe, want hij zag er zoo arm en vermoeid en bezorgd uit. "Heb je zoons in 't leger?" vroeg ik, want het briefje, dat hij bracht, was niet voor mij.
De paarden liepen goed, niet gestuit door de hindernissen van den grond; ik voor mij begon zeer vermoeid te worden, maar mijn oom zat nog even stevig en recht, als op den eersten dag; ik kon niet nalaten hem evenzeer als den jager te bewonderen, die dezen tocht als eene bloote wandeling beschouwde.
"Ik wil gelooven, dat gij werkelijk vermoeid zijn, anders was het meer dan een bloote luim, dat gij op mijn verzoek weigerdet te spelen," merkte hij met gedwongen houding aan. "Geloof het, mijn lieve jongen; geloof het," sprak lachend de oude heer en sloeg hem op den schouder; "men komt zóó het verste; ik merk wel, gij zult het best met haar vinden." Army beet zich op de lippen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek