Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 juli 2025
De ander haalde de schouders op. »Luister! mijnheer Vermaat," zei Jakob Stargardt. »Wanneer u even aan ons laatste onderhoud te Koningsbergen terug wilt denken dan zult u weten, dat u mij bij die gelegenheid allergrievendst beleedigd heeft en het nog erger maakte, door spottend mijn uitdaging van de hand te wijzen. Ik zwoer toen, nietwaar? mij te zullen wreken en het was mijn vaste voornemen, eenmaal met u gelijk te worden en dan een bloedige voldoening van u te eischen. Ik heb mijn doel al voorbij gestreefd: het lot heeft mij op een zonderlinge manier begunstigd. De rollen zijn nu omgekeerd, maar de enkele maanden van dezen rampzaligen veldtocht, al de jammer en ellende die ik van Wilna tot Borodino om mij heen heb gezien, hebben mij tot andere en betere gedachten gebracht. De haat en de wraakzucht zijn verdwenen. Wel zwoer ik mij te zullen wreken, maar het schènden van zoo'n eed is, geloof ik, beter en christelijker dan dien n
Hij had zich dan ook niet aangegeven en zou dus op den 1sten Januari eensklaps zonder bestaansmiddel zijn. 't Was alzoo een treurige Oudejaarsavond voor de familie Vermaat, die Oudejaarsavond van 1811. In den winkel bleek het heel dien dag drukker dan ooit.
Zij wezen haar op de moeilijkheden, aan dat eindeloos reizen en trekken verbonden; op de gevaren, waaraan zij voortdurend zou bloot staan; niets mocht baten. »Maar je kunt immers niet eens met paarden omgaan?" zei juffrouw Vermaat ten leste. »En voor een huzarenmarketentster zal dat toch, dunkt me, wel noodig zijn." »Niet met paarden omgaan? Nu, dat zou je meevallen!
Zoo voortgaande slaagde juffrouw Vermaat er in, haar man weer een weinig te bemoedigen. Maar toch bleef het een Oudejaarsavondviering, triestiger dan zij ooit beleefd hadden. Treurig ook was de Nieuwjaarsdag, de eerste Januari van het jaar 1812, treurig voor de Vermaats, treurig voor duizenden bij duizenden in ons land.
»En in 't midden van de Plantage zijn ze óók al aan een eereboog te maken!" begon Bert nu weer. »En op de Reguliers-Breêstraat!" viel Bruno in. »En op het Kadijksplein!" vulde zijn broer weer dadelijk aan. »Jongens, jongens!" riep juffrouw Vermaat ten slotte wanhopig, »jullie maakt ons nog doof met al dat geschreeuw."
Verschrikt schiet mijnheer Vermaat opeens den winkel in, gebarend of men daar iets brak. Hij wenscht niet als getuige tegen een stadgenoot op te treden en voor
Zij wierpen zich als een zwerm roofvogels op de doode paarden neer, hieuwen er lappen vleesch van af, en ondanks het protest van Reinier Vermaat en enkele andere vrienden, ondanks de smeekingen van moeder Jane, sloegen zij den wagen tot brandhout, om het vleesch aan de punt van sabel of bajonet een weinig te roosteren en daarop half rauw te verslinden.
Genoodzaakt tot schieten troffen hun kogels drie opgeschoten jongens, waarop de plunderende bende in wilden angst op de vlucht sloeg. In andere wijken ging het niet beter toe en ten hoogste bekommerd om alles wat zij gehoord en gezien hadden, keerden de beide vrienden ten leste naar huis. »Welnu, wat nieuws?" vroegen moeder Jane en juffrouw Vermaat om strijd.
De anderen keken op en deden gelijktijdig een uitroep van verrassing. Vermaat zat ernstig en bleek voor zich te staren: op zijn borst prijkte het vijf-armig kruis van het eere-legioen. Allen reikten den nieuwen legionaris de hand, om hem geluk te wenschen; maar Reinier Vermaat bleef ernstig, zelfs somber, voor zich zitten staren.
Vermaat, zoo meteen nog rood en opgezet, van drift niet minder dan van den wijn, was nu bleek en er lag iets zorgelijks in zijn trekken. Had zijn vijand zijn uitroep gehoord? Dan was zijn loopbaan misschien voor altijd bedorven: de Keizer vergaf zoo iets nooit. »Goeden avond, heeren!" groette de ritmeester. »Neem me niet kwalijk, dat ik u een oogenblik stoor.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek