Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
Mijn dierbaar Wolfhezen, een bitter pijnlijken indruk moest ik ontvangen, toen op uw schoonste gedeelte, onder het malsche groen uwer beuken en eiken, al galmend dat woord werd herhaald: Verdoemenis! verdoemenis!! Wilt ge nog even den blik slaan in 't ronde en menschen zien al zijn het er weinigen in Wolfhezens woud?
Immers, als deze heiden verneemt dat zijne koninklijke voorzaten de plaats der helsche verdoemenis bewonen, trekt hij den voet uit de doopvont terug en wil liever met zijne voorouders in de hel dan met de Christenen in den hemel verblijven . Opmerkelijk mag ten slotte heeten, dat wij in de Nederlandsche bewerking op een paar plaatsen een komisch element aantreffen, waar dat in de drie ons overgebleven Duitsche bewerkingen ontbreekt.
Leeg ze op den stalen bezem kling meen ik, hoezee! nog eens, zwarte raaf! omhoog met de kan en giet haar in je rechtzinnigen gorgel op het lange leven van alle vroolijke hanzen en de eeuwige verdoemenis van alle krassende uilen zooals jij!
Als het zoo is, zei de monnik tot Kalleken, ga dan, ontuchtige vrouwe; ga dan met dien dikzak; ga, ik hef mijne verdoemenis op, maar God en al zijne santen houden u in het oog: ga met dien dikzak, ga! En hij zweeg, blazend en zweetend. Plotseling riep Lamme uit: Hij zwelt op, hij zwelt op! Daar is de zesde kin: de zevende kin is de geraaktheid!
Reeds in het jaar 1521 schreef hij uit Worms: "Dewijl het schijnt, dat die Maarten Luther niet een mensch, maar een duivel in menschengedaante is, die zich als een priester vermomt, om de menschen des te beter der helle en der verdoemenis in de armen te voeren, moeten al zijne leerlingen en aanhangers met den dood en met verbeurdverklaring van hunne goederen gestraft worden."
Tot op het laatste oogenblik dat hij nog spreken kon, bleef Aboel Fazl zijn God lasteren op de meest gruwzame wijze; toen begon hij te blaffen als een hond, en zijne gelaatstrekken verwrongen zich en zijne lippen werden blauw, als gevoelde hij reedsde eerste smarten van de eeuwige verdoemenis die hem wachtte!...
En Lamme sprong op van geluk en riep blijde uit: Zij was trouw, de monnik heeft het gezegd! Leve Kalleken! Doch zij, weenend en sidderend, zeide: O, Lamme, neem die verdoemenis over mij weg! Ik zie de helle! Neem de verdoemenis weg! Monnik, trek de verdoemenis in, gebood Lamme. Ik zal het niet doen, dikzak, antwoordde de monnik.
"Ja voorwaar," antwoordde Abraham flauw, en zijn oogen gleden neer langs de plooien van de lange toga van den proost. "Maar wat is dan de oorzaak van hun verdoemenis?" "Hun eigen onboetvaardigheid en ongeloof."
Terwijl de Calvinistische ijver van zijn tweeden zoon hem vrij wat hoofdbrekens kostte, vooral nadat deze zijn vader met brief op brief lastig viel over het groote vraagstuk der »Eeuwige verdoemenis", te Utrecht onder de rechtzinnige theologische studenten in top van eere gesteld, herademde hij, als hij André ontmoette. Voor Betsy was hij een en al vriendelijkheid.
Zoo gauw Odo buiten op strate en alleene was, neep hij de vuisten en knieën en beet op de tanden dat ze kraakten. Alle twee de mijne zijn 't! en gij of een ander en zult er geen poot aan steken, verdoemenis! de mijne alle twee!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek