Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 31 mei 2025
Ik ben toch een martelaar voor de goei zaak, oordeelde de Verdierenpikker. Och martelaar, 't kan zijn, zei Snepvangers, maar dat trekt mij niks aan... ik eet liever thuis dan in den amigo... En wat denkt de Generaal van den oorlog? Vroeg de Verdierenpikker kleintjes. 't Zal nog heel lang duren, verzekerde Snepvangers.
Kom, we zullen eens gaan zoeken... een kruier heeft mij geholpen... Een kruier, wat is dat? Wel, Snepvangers, leerde de Verdierenpikker, 't is te zien dat ge pas in Holland zijt, een kruier dat is zoo'n vent... ge weet wel... Neen, ontkende Snepvangers. Wel zoo'n vent die commissies doet... een boodschapper. Zoo een met een koperen plaat op zijn klak die aan de statie staat? vroeg Madame.
Saluut, Snepvangers, zei de Verdierenpikker een diepen zucht slakend. Hij ziet er niks goed uit, overwoog Snepvangers, hij veroudert. Op Sinxendag ontving Antoine voor de eerste maal in zijn hotel. Het was een puik familiedineetje opgediend door twee pronte meiskens in 't zwart.
Bij fakkellicht werd het nieuwe eerelid door zijn fanfare een serenade gebracht, en afgevaardigden van de verschillende vereenigingen, hiertoe door den verdierenpikker aangezet, brachten complimenten en bloemen. Madame was ontroerd door het onverwachte. Marieken gloeide van trots en Snepvangers stond met milde eenvoudigheid te genieten van dit voorsmaakje der toekomstige glorie.
Madame had haar gewoon leven hernomen en zij verdeelde haar tijd tusschen haar huishouden en het huishouden van Marieken. Wanneer Snepvangers toevallig de Verdierenpikker tegenkwam trok deze steeds een geheimzinnig gezicht en wist allerhande nieuwsjes te vertellen. Vandaag of morgen, als wij wakker worden zijn ze weg, vertrouwde hij. Zijt ge daar zeker van, vroeg Snepvangers dan telkens ...
Met den verdierenpikker was het haast tot een breuk gekomen daar deze aan hetzelfde zeel trok met den President. De critiek van een ouden vriend kan men natuurlijk minder dulden! Hij vergaf daarbij zijn kameraad niet hem in dat spoor te hebben gevoerd, ontmoette hem nog slechts in de herberg om den wille van het kaartspel.
Wanneer zij in de schemering, voor de vijfde maal de trappen van het stationsgebouw bestegen, liepen zij tegen den kruier aan. Kruier, riep de Verdierenpikker. Menheer, zei de man, en tikte eventjes aan zijn pet. Madame en Mijnheer Snepvangers moeten een kamer hebben. Ik weet niks meer! Dat is gauw gezegd, maar ze kunnen toch niet onder den blooten hemel slapen!
Het gaf een opluchting. De vergadering was nog beter bezocht dan den vorigen dag. De voorzitter sprak weer Fransch, hij was een Antwerpsch advokaat, en hij stelde voor een bestuur te kiezen dat de belangen der vluchtelingen zou behartigen en den toestand onderzoeken. Dagelijks zouden zij samenkomen. Snepvangers werd op voorstel van den Verdierenpikker in het bestuur verkozen.
Ja! Gij kent zooveel menschen.... Ja! Ik zal mijn best doen, beloofde Snepvangers, terwijl hij in de echtkoets stapte. Hij nam den verdierenpikker in zijn vertrouwen, die de zaak niet te zwaartillend onderzocht. De beste koeikens zoekt men op stal, maar toch moeten de liefhebbers ze weten staan. Hij zou eens rondzien, maar nu had hij Snepvangers over iets gewichtigs te onderhouden.
Ik ben zeker dat het van dien fijnen jezuiet komt, die op den Kauwenberg woont en secretaris is van de spaarmaatschappij, meende de verdierenpikker, hij schrijft in de gazet. De vergadering duurde laat in den avond. In den frisschen herfstnacht ging Snepvangers alleen naar huis. De volle maan lei een zilveren glans over de stad.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek