Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juli 2025
"I will not leave thee, thou lone one! To pine on the stem, Since the lovely are sleeping. Go sleep with them...." "Ik zal u niet laten u geheel alleen kwijnen op uw stengel, terwijl de andere schoonen zijn gaan slapen. Kom, slaap met haar!" De jeugdige ingenieur meende, dat hij niet bijzonder gevoelig was voor de dichtkunst, en toch, die verzen maakten diepen indruk op hem.
«This is to certify, that I have examined W aged 17 years, and K aged 17 years, and have found them both virgins."
"The only relics of these unfortunate captives so far discovered have been two Dutch vases unearthed in Seoul in 1886. The natives knew nothing of their origin, beyond a vague belief that they were of foreign manufacture. The figures on them, however, told their own tale of Dutch farm-life, and the worn rings of the handles bore marks of the constant usage of years.
En als reden voor die meening, liet hij er op volgen: »You have not the look of an Englishman: you have a look as if you could believe an honest fellow." Daarna weer, na eene korte pauze, en terwijl hij mij een artikel aanwees in de Daily Telegraph: »Have you read this?" Hierop, heftiger: »They are at it again, the lying rogues and yet I told them how it is!"
Catt benijdt mijne, in dit opzicht, begunstigde positie, omdat ik mag hopen en verwachten allen vroeg of laat in het vaderland terug te zullen zien; maar op hare verzuchting: "where and when shall I meet them again", kon ik moeilijk het juiste antwoord geven.
"In 1651, ... a decree was issued ordering the people to use coin and at the same time prohibiting them from the use of cloth as money.... Up to this time, there had always been a party opposed to the use of coin that took every opportunity to suppress its use and replace it with rice and cloth.
»En hier zit ik nu, Sir ik, Jack Bobson met de grootste ontdekking na Columbus in mijne hand en, curse them, Sir! They won't believe me! They won't believe me!"................. Kermend had mijn verteller zijnen laatsten klaagtoon uitgestooten. Zijn gerimpeld gelaat vertrok zich als tot schreien. Ik had medelijden met hem.
Bij elken knal wendden ze zich verschrikt af en lachten dan om hun eigen angst, maar hadden van toen af groot respect voor "them small fellow musquets". Geleidelijk werden ze driester, kwamen nader en begonnen ons aan te raken, eerst met de toppen van de vingers, dan met de hand. Ze wilden alles zien, onze patroontasschen, onze kompassen, enz.
En ten slotte, met eenen donderenden vuistslag op de tafel: »Curse them, Sir, they have buried me first and now they won't believe me!" Hij sprong op in zijne volle lengte; en ik, nu volkomen zeker van met eenen razende te doen te hebben, strekte nogmaals de hand uit naar de tafelschel.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek