United States or French Southern Territories ? Vote for the TOP Country of the Week !
Vrouwen zijn gemakkelijk te misleiden door mooie woorden; en zoo sprong de vrouw van Strahinya op, raapte het scherpe lemmet van den grond, en wikkelde het zorgvuldig in zachte zijde, want zij was bevreesd haar hand te zullen verwonden.
Strahinya lachte luid, toen hij dit hoorde. "O mijn broeder," zei hij, "gij bejaarde derwisch! Gij behoeft mij niet te waarschuwen tegen één krijgsman; het eenige, wat ik u verzoek, is niet het geheele leger van den Sultan tegen mij op de been te brengen.
De derwisch was blij broeder-in-God te zijn van zulk een dapper held als Strahinya en beloofde plechtig hem steeds trouw te blijven en dat hij, al zou Strahynia ook de helft van het leger van den Sultan vernietigen, hem nooit zou verraden; maar tegelijkertijd trachtte hij Banovitch over te halen van zijn voornemen af te zien om zulk een onoverwinnelijken en ontzettenden vijand aan te vallen, wiens naam zelfs al voldoende was om de besten en braafsten met ontzetting te vervullen.
Op dit bittere oogenblik dacht Strahinya aan zijn trouwe Caraman en riep hem tweemaal. De hond snelde verwoed op de trouwelooze vrouw toe en hield haar in bedwang, waardoor zij zeer ontstelde en luid gilde. Zij wierp het lemmet ver weg en greep den hond bij de ooren. De Turk, verontrust en in verwarring gebracht, keek om, ten einde te zien, wat er gebeurde.
Zij stegen nu af en grepen elkaar stevig vast; zij zwoegden en worstelden met al hun kracht. Eindelijk riep Strahinya, voelende dat zijn krachten opraakten, zijn vrouw toe het andere stuk van het zwaard van den Turk te nemen en den strijd te beslissen door hetzij zijn hoofd, hetzij dat van Vlah-Ali er mee te klieven. Daarop riep Vlah-Ali: "Mijn lieveling! O, gij vrouw van Strahinya!
Daarna snelde zij vlug naar de strijdende helden en zich alle moeite gevende Ali niet te kwetsen, sloeg zij heftig op het hoofd van Banovitch en doorsneed den gouden pluim en den witten helm. Het lemmet wondde het hoofd van Strahinya niet ernstig, maar het bloed stroomde snel en dik over zijn gelaat en verblindde hem bijna.
Plotseling wekte zij haar nieuwen heer en wees met schrik naar de gestalte van een naderend ruiter, in wien zij haar waren echtgenoot had herkend. Eerst lachte de Turk over haar angst en zei, dat het slechts een gezant van den Sultan kon zijn. "Waarlijk," zei hij, aanstalten makend om weer te gaan rusten, "Strahinya zal het niet wagen de tent te naderen!"
Strahinya overlaadde zijn tegenstander met verwijten en schampere woorden en Vlah-Ali antwoordde met even beleedigende termen. Maar zij vochten niet alleen met woorden; Banovitch gaf Dyogo de sporen en wierp met groote kracht zijn speer, die de machtige Turk in zijn uitgestoken handen opving en in stukken brak. "O Strahinya," riep hij spottend, "gij noemt mij een lafaard.
Eindelijk, aan de oevers van de Sitnitza gekomen, zag hij een ruime, groene tent. Op de middenpaal glinsterde een gouden appel; voor den ingang stond een Arabisch paard en trappelde vurig met zijn voorpooten op den grond. Strahinya meende stellig, dat dit de tent moest zijn van Vlah-Ali en hij zette zijn Dyogo krachtig aan.
"Hoe dierbaar zijn nieuwe slavin, de echtgenoote van Strahinya, hem was," verhaalt de bard, "kan men begrijpen, als ik vertel, dat hij zijn oogen sloot met zijn hoofd op haar ivoren schouder." De trouwelooze vrouw sliep niet; door de deur der tent keek zij over het slapende kamp.