Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juni 2025
»En hij behoort ons Schotten der Hooglanden wel toe!" antwoordde miss Campbell, geheel ontvlamd door de vurige geestdrift van den jongen man, »aan ons, Schotten van het graafschap Argyle. Ah! mijnheer Sinclair, evenals gij bemin ik onzen Caledonischen archipel hartstochtelijk! Hij is overheerlijk, en ik bemin die eilandenzee tot in haar woede!"
»Morgen vóór het middaguur zullen wij, wanneer ten minste wat bries, bij het doorkomen der zon, opsteekt, te Staffa zijn," betuigde Olivier Sinclair. »Daar zullen wij, behalve op de toeristendagen, die tweemaal per week plaats hebben en dan slechts een uur duren, door niemand gestoord worden." Volgens oude gewoonte der gebroeders Melvill, klonken de bijnamen van de huishoudster weer: »Bet!"
»Wat komt die ongenoode gast nu hier doen?" vroeg Olivier. »Als hij nog in een monnikspij gehuld was, zou hij met dat monument overeenkomen en kon ik hem aan den voet van dat oude kruis laten knielen." »Het is eenvoudig een nieuwsgierige, die u wat hinderen gaat, mijnheer Sinclair," zei miss Campbell. »Maar is het Aristobulus Beerenkooi niet, die ons vooruitgesneld is?" vroeg broeder Sam.
De jonkman drukte hun de hand, sprong in de vlet, zette zich op de middenbank, greep de beide roeiriemen en bereikte behendig de terugstrooming; hij wachtte het aanrollen af eener groote baar, die hem vlak voor de Fingal's grot bracht. De vlet werd door deze omhoog getild; maar Olivier Sinclair slaagde er in haar, door een behendige behandeling der roeiriemen, op den kop der golf te houden.
»En zoudt gij niet vreezen haar gevaren te trotseeren?" vroeg Olivier Sinclair. »Neen waarlijk niet, ik zou niet bang zijn! Kan men vrees koesteren voor hetgeen men bewondert?" »Gij zoudt een moedige reizigster zijn!"
»Zooveel het mij mogelijk geweest is," antwoordde Olivier Sinclair. »Ik heb de Middellandsche zee bezocht van af Straat Gibraltar tot de Levantsche stapelplaaten; ik heb den Atlantischen Oceaan een weinig doorkruist tot Noord-Amerika; vervolgens heb ik de Noordelijke zeeën van Europa bevaren, en ik kan er mij op beroemen, dat ik al deze wateren hier ken, die de natuur zoowel aan Engeland als aan Schotland zoo mild verkwist heeft...."
Voorzeker zouden de gebroeders Melvill met hun tweeën die dubbele vraag, die noch uitvluchten, noch nevengedachten gedoogde, niet hebben kunnen beantwoorden. Maar Olivier Sinclair was daar en gelukkig ook. »Miss Campbell," zei hij, »alles kan terecht komen. Ziehier, hoe. Hier in de nabijheid is een eiland, of beter gezegd een eilandje gelegen, dat voor onze waarnemingen zeer geschikt is.
Zij zocht een schuilplaats te bereiken, en na twee of drie vruchtelooze pogingen om op het buitenste trapportaal te komen, kon zij eindelijk, niet zonder wel twintigmaal gevaar geloopen te hebben meegesleurd te worden, in dien armstoel van Fingal dringen. Daar vond Olivier Sinclair haar ineen gedoken, maar buiten het bereik der stortzeeën.
Miss Campbell en Olivier hadden zich bij het hooren van die woorden, die blijkbaar tot hen gericht waren, en als een antwoord op hun geestdrift klonken, omgekeerd. Aristobulus Beerenkooi stond daar achter hen op de brug. Dat lastige mensch had het verlangen niet kunnen weerstaan, om te gelijkertijd met miss Campbell Oban te verlaten, omdat hij wist dat Olivier Sinclair haar naar Jona begeleidde.
»Hier te Staffa," antwoordde John Olduck. »Hier te Staffa, waar gij zelfs geen huis hebt om in te schuilen!" »Zou de grot van Clam-Shell voor die weinige dagen niet voldoende zijn?" hernam Olivier Sinclair. »Welk gebrek zullen wij daarin hebben? Geen nietwaar? Wij hebben aan boord voldoenden leeftocht, wij hebben het beddegoed onzer kooien, wij hebben kleêren genoeg tot wisseling.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek