Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juli 2025
Even praatten zij over de barones en allen vonden dat zij er zoo bizonder knap uitzag. Grondnagel stompte Cocksken in de zij en lachte. 'k Weinschte da 'k ik 'n kier veur nen dag 't Barontje woare. En gij? 'k Doe mee! riep Cocksken. 't Zoe dobbelen-oarend zijn mee ulder! schaterde Schouwvlieghe. Allen moesten even hartelijk schaterlachen en dat luchtte hen wat op.
Schei uit!" roept Eva, terwijl ze eensklaps in een vroolijk schaterlachen uitbarst, waarbij ze de handen omhoog en ineenslaat: "O hemel August.... dat idee!.... 't is om te stikken. Van oom, van dien schrielen com.... p....peer!" en nogmaals en telkens weder uitproestend in een welluidenden schaterlach: "Een verrassing van oom! Groote hemel August, hoe kon je 't verzinnen!"
Hi-ha! balkte op eens weêr de ezelskop, te voorschijn doemende uit het luik, dat hij van uit zijn stal nu open stiet en omdat in den doezeligen smook daar ginds, zoo onverwachts, als een verschrikking, de balkende bek met de groote tanden en de gespalkte neusgaten gaapte, bulderden weêr de gasten van schaterlachen en deden zij na: Hi-ha! Hi-ha!! Attis!
"Teddy is een heel bizondere jongen, en kan niet als een voorbeeld van andere jongens aangehaald worden," zei Amy op een toon van stellige overtuiging, die den "zeer bizonderen jongen" zeker zou hebben doen schaterlachen, als hij 't gehoord had.
"Dat's geen neef van me," gaf Sinang snel terug, "dat is een zoon van mijn tante." Ze liepen voorbij de pastorie waar het zeker niet 't minst druk en levendig toeging. Sinang kon een uitroep van verbazing niet weerhouden, toen ze zag dat de heel ouderwetsche lampen, die Pater Salvi anders nooit liet aansteken om petroleum te sparen, nu brandden. Men hoorde kreten en welluidende schaterlachen.
En allen moesten schaterlachen. Op het veld, langs de eenzame wegen, begon langzamerhand leven en beweging te komen. Karren dokkerden in de verte, hanen kraaiden overal, roepstemmen galmden. Onzichtbare maaiers waren ergens aan het werk en in de ijle, stille lucht, hoorde men af en toe de zeisen slijpen.
Maar heel de stad liep naar de zalen, daarom ging ook hij er luisteren naar de muziek, en zoo passeerde de tijd. De komische tooneelen deden hem schaterlachen, maar Madame trok dan telkens met zijn mouw om hem aan zijn fatsoen te herinneren. De griezelige drama's integendeel verveelden hem geweldig.
Fonske moest schaterlachen, ging naar de koeien toe, klopte hen pletsend op de schoften: Ala, Bloare, ala, Blesse, uit de wig! 'K 'n zoe buiten toch nie keune weunen, verzekerde Sylvain. Zij kwamen bij de rivier en stonden vóór 't kasteel, Fonske vol overgeërfd ontzag, de beide stedelingen met iets superieur-schimpends in de oogen.
Het glad stroomende water bruiste om haar op en schuimde en zij hief haar ietwat hijgende hoofd omhoog, de oogen verwilderd van den sterken stroom, dien zij tegen op moest zwemmen.... Toen een schaterlachen van boven weêrklonk. Gawein, verbaasd, keek op en hij zag aan den oever van de rivier, waar hij was afgesprongen, een jongen herder, tusschen zijne schapen.
Doch toen hij een klein padje zag rondzwieren met een lange hagedis, die het ongelukkige padje soms hoog boven den grond tilde en een halven cirkel in de lucht liet beschrijven, barstte zijn vroolijkheid in een schaterlachen uit. Dat gaf opschudding. De muziek zweeg. De koning keek verstoord om.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek